View Edmonton in a larger map
Vandaag hebben we een mooie wandeling gemaakt in de outskirts van Edmonton. Het was een mooie crispy dag, droog, blauw en koud. De grond en bomen waren bestrooid met een
laagje rijp dat in het beschaduwde ravijn waar we liepen bleef liggen tot er weer nieuwe rijp zou komen. Nadat we om een uitgestorven wijkje met enorme estates gewandeld waren daalden we af en staken de stilgelegde 184 over, zagen een grote beverdam en wandelden omhoog omlaag omhoog omlaag langs een klein stroompje, dat soms nog wat druppelde maar vaak ook al bevroren was. Er waren verse sporen van beverwerk maar gee
n bevers. Een kleine eekhoorn bevroor toen hij ons zag en wist niet meer of hij omhoog of omlaag zou gaan. Nadat Jakob 3x FREEZE geroepen had, ging hij toch maar omlaag want hij wist eigenlijk ook niet wat hij omhoog zocht. Het paadje was smal, zanderig en we klommen over omgevallen bomen. Ik scheurde mijn rok kapot. Er was niemand. En toen kwamen we op het punt waar Edmonton de Sasketchewan raakt. Het water stroomde gestaag door terwijl stukjes ijs langs elkaar heen schuurden, aan elkaar plakten, rondcirkelden, loslieten en verder dreven. Het was zoals het geklots van de zee maar dan het geschuur van een ijsrivier. Op de terugweg zei 
Alexander: "Het heeft niet zoveel zin om dit met mijn telefoon te fotograferen." "In wat voor wereld leven wij?" dacht ik, een wereld waarin we bellen met een fototoestel. Rebecca herinnerde zich iets van de zomervakantie "En dan is er fire en dan vliegen de zaadjes rond. Van de porcupine." Nee, Rebecca, van een andere pine, de Lodgepolepine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten