De sneeuw die niet is blijven liggen

Afgelopen maandag is de eerste sneeuw gevallen, en direct zagen we weer het vertrouwde straatbeeld met kinderen diep in hun jassen, en de benen in grote boots. De eerste sneeuw was vochtig, goede plaksneeuw, perfect voor ballen. Na de eerste sneeuwdag lag op ieder grasveld voor iedere school een grote bal. Jakob dacht dat zij een hele grote gerold hadden, maar toen we naar huis fietsten merkte hij op dat die bij de Parkallen school toch groter was. Op de tweede dag viel er geen nieuwe sneeuw en had de nachtvorst het vocht uit de oude sneeuw gezogen. Ballen konden nu alleen nog in de vorm van levensgevaarlijke ijskogels tot stand komen. De derde dag besloot Rebecca dat er geen sneeuw meer lag, en nam haar snowpants niet meer mee naar school. Het weer besloot een dag later dat dit de sneeuw was die nog niet zou blijven liggen. De komende week staat vol met stralende zonnetjes en temperaturen ruimschoots boven nul. We fietsen nog steeds. Halloween is al bijna weer geweest dit jaar, en we wachten nog steeds op de sneeuw die blijft liggen.

Klets, klets!

Een tijdje geleden heeft oma Z. uit de lokale bibliotheek voor een appel en een ei Afke's tiental op de kop getikt, en vervolgens heb ik het boek tijdens een van de vele reizen vanuit het land van de modderpoten en kleiaardappels meegenomen. 'Afgeschreven' heet het. Er ontbreken geen bladzijden en geen enkel kind heeft het aangedurft om de platen van Cornelis Jetses eruit te scheuren om naast K3 aan de muur te hangen. Lezen de Nederlandse kindertjes dan Afke's tiental niet meer? Is bij gebrek aan kastruimte besloten het boek uit de collectie te gooien? Wat een schande! Wat een eeuwige zonde! Op zoek naar een voorleesboek, begon A. enige tijd geleden aan Afke's tiental. Ons vocabulair groeide iedere dag: vlasbrakers, braakhok, baai, soekerbak, zogstreep, sjako, enzovoorts. Ons begrip van het Nederlandse idioom verdiepte zich tot ongekende dieptes. Eindelijk leerden we de herkomst van 'doofpot' kennen bijvoorbeeld. Onze kennis over de Vaderlandsche geschiedenis werd weer even opgefrist als men met volgeschoten gemoed zingt over de Boeren in Transvaal die nog hard te kampen hebben met de Engelsen, en nog steeds refereren we graag, vooral richting J&R, aan het deel waarin beschreven wordt met hoeveel dankbaarheid een stuk roggenbrood met fijngeprakte aardappel wordt verorberd. Maar ons aller favoriete scene is toch wel als vader Marten zijn zoons Jetse en Klaas over de knie legt aan het einde van een spannende dag op het water vol ondeugd en gevaar: "En Marten? Ja, die vond eigenlijk dat de jongen al genoeg geleden had; maar nu Jetse zelf zo smeekte om geslagen te worden, nam hij hem toch maar even over de knie. 'Zo,' zei hij half lachend, 'dat gaat net zo goed, zo zonder broek!' en nu ging 't: 'Klets, klets!' - en die paar frisse klappen brachten Jetse weer helemaal terug in zijn evenwicht. En nu Klaas nog! - Die spartelde wel erg tegen, maar hij moest er toch ook aan geloven. 'Klets, klets!' Dat klonk toch zo fris en krachtig, na al die doorgestane angst! Heit fleurde er zelf helemaal van op."

The age of innocence

Door de vakantie-aantekeningen bladerend, kwam ik dit stukje conversatie van onze kinderen tegen (gedateerd op 15 augustus 2010). Het is gewaagd, maar te fraai om jullie te onthouden:

Jakob: "Wat betekent fucker?"
Rebecca: "Dat is kort voor bouwvakker."

De Nederlander en zijn fiets

Onze kinderen dragen al helmpjes sinds ze loopfietsjes hadden (bij wijze van spreken want ze hadden helemaal geen loopfietsjes). Ze waren een minderheid in Nederland, en af en toe zag Jakob het dan ook niet zitten met de helm. Maar we hebben hem goed bang gemaakt, en opa Duitsland aangehaald, die als kinderarts meer dan eens de gevolgen van een ongehelmde valpartij in zijn praktijk kreeg binnengedruppeld. Overigens had ik de indruk dat binnen de minderheid van helmdragende kinderen in Nederland een meerderheid van Duits-Nederlandse kinderen was. Maar dit is slechts anekdotisch; misschien omdat ik aanvankelijk als trotse fietsende Hollander ook overtuigd moest worden van de voordelen van een helm (pwaaah wat een onzin, ik heb toch ook altijd zonder helm gefietst!). Maar sinds kort gaat het erop lijken dat als wij terugkomen naar Nederland, alle kinderen met helmpjes op fietsen, want minister Eurlings wil de helm verplicht stellen. Simpel is het echter niet, want de Fietsersbond keert zich fel tegen de verplichte fietshelm. Die helm helpt toch niet bij snelheden boven de 30 kilometer, zeggen ze. Maar fietsen kleuters dan zo hard? Wat de Fietsersbond ook zegt, is dat een helm bang maakt. Bange Nederlanders gaan niet meer op de fiets en worden net zo dik als de Amerikanen. Kijk maar naar wat er in Australie is gebeurd: toen de helm verplicht werd, daalde het aantal fietsers. Het lijkt een beetje kort door de bocht, de redenering. Veilig Verkeer Nederland is gematigder maar ziet toch ook iets in het bangmakerij-argument. Ik citeer: "Veel nadruk leggen op het gevaar van fietsen kan averechts werken omdat daardoor ouders hun kinderen minder zullen laten fietsen. Terwijl wij juist graag willen dat kinderen veel fietservaring opdoen, omdat er een moment komt dat ze zelfstandig op de fiets grote afstanden moeten gaan afleggen. Dan moeten ze goed voorbereid zijn. Kinderen die in het verleden weinig hebben geoefend (bijvoorbeeld omdat ouders fietsen te gevaarlijk vinden) lopen dan ineens veel meer gevaar in het verkeer." Ten eerste: Zouden ouders die zich bewust zijn van de risico's niet gewoon hun kinderen een helm opzetten in plaats van minder laten fietsen? Het negatieve effect van helmdragerij op fietserij is bovendien aangetoond in Australie, maar de Australische fietser is niet de Nederlandse fietser. De Nederlandse ouder zet zijn kind hoe dan ook op de fiets. Ten tweede: Zijn die kinderen die als kind niet fietsen wel diegenen die later ook die enorme afstanden op de fiets gaan afleggen? Kans lijkt me klein; die gaan gewoon lekker met de bus. Ten derde: Mochten ze het toch in hun hoofd halen om later die enorme afstanden af te gaan leggen op de tweewieler, lopen ze dan echt meer gevaar? Hierover kan ik geen enkel onderzoek vinden. Er is wel een positieve correlatie tussen helmdragerij en ongevallen (hoe meer helmen hoe meer ongelukken) gevonden, mogelijk doordat helmdragers zich veiliger voelen en daardoor harder fietsen. Nu dan, als je niet zo goed kan fietsen, voel je je ook niet zo veilig en fiets je voorzichtiger. Ergo: het is veel veiliger om minder te fietsen in je jeugd. In de discussie over de fietshelm wordt ieder argument elke kant opgedraaid. Zolang we er niet uitkomen ben ik ervoor dat dat extra geld voor vervoer in de komende kabinetsperiode uitgetrokken wordt voor rubberen wegen.

Creatief europees bakken

Op vrijdagochtend, als de kinderen naar school zijn, fietsen we eerst noordoost naar de Scona Pool. Zoals altijd wordt de Scona Pool nog steeds met sluiting bedreigd, maar zoals altijd blijven ze ook nog een jaartje open. Ondertussen heb ik mijn zwemkilometer uitgebreid tot anderhalve zwemkilometer. Na het zwemmen fietsen we zuid, naar de Artistic Bake Shop, om verse Pretzels te kopen. A. wees me vanochtend van alles aan: Pflaumenkuchen, Linsertorte, Bienenstich, Schweinsohren, .... 'Wir nennen das Elefantenohren' zei de vrouw naast ons. We komen tot de conclusie dat het een verschil is tussen noord- en zuid-Duitsland, want in het noorden hebben ze olifanten en in het zuiden varkens. De verkoopster, met een zuid-Duitse tongval, mengt zich in het gesprek en vertelt dat sommige mensen ze ook Eselsohren noemen. Dat zijn waarschijnlijk de mensen die als kind leden aan ongediagnosticeerde ADHD. Maar als ik zo terugdenk aan die koekjes, en de oren van de verschillende dieren ernaast leg, dan vind ik ze eigenlijk het meest op muizenoren lijken. Kijken of ze het pikken als ik de volgende keer Mausenohren bestel.

Schoolbus

Ik heb net Rebecca voor het eerst naar de schoolbus gebracht. In ons oude huis konden we haar school vanuit het voorkamerraam zien, maar nu is het een fietstocht van 15 minuten. Dat is niet ver, maar als de sneeuw - de sneeuw die blijft liggen - komt dan is het wel ver, want dan moeten we lopen of met iedere dag met de auto. En dus zetten we onze volgende stap tot de Canadese inburgering en hebben Rebecca aangemeld voor de gele schoolbus. Aan haar rugzak hangt nu een klein tasje met daarin haar abonnement. Rebecca telde de dagen af. Ze vond het niet eng, maar spannend. Vanochtend hoefden we haar niet uit bed te rollen, maar stond ze zelf klaar. Om 8.03 stonden we op de hoek, en kwam er een klein geel busje aangereden. Voor ik het wist, en voor ik "dag" kon zeggen, zat ze al in de bus. De chauffeur heet Marcie. En vanmiddag halen we Rebecca om 3.43 weer op de hoek op.