En zo gaat de tijd voorbij

Veel staat dit jaar in het teken van 'de laatste keer'. Op 31 oktober was onze laatste verpletterend multkulti Halloween. De immigranten hier nodigen maar al te graag nog versere immigranten uit om de traditie die nog geen traditie is samen ten volste uit te leven. Zelfs ik had een heksenhoed op, en een zwarte cape om de schouders. In de middag waren we via Rebecca bij de immer vrolijke onverstoorbare Pakistaanse familie. Terwijl voor de ouders de Halloween-kookprogramma's draaiden op een van de breedbeeldtelevisies, plakten kinderen met hun candy-appels aan het plafond. Jakob schaakte onderwijl de sterren van hemel bij zijn laatste Halloweenschaaktoernooi. Via hem zakten we aan het einde van de middag af naar de tweede Halloween-bijeenkomst in Oxford English met haardvuur en whisky. Maar toch gloort er ook nog allerhand nieuws onder de sneeuw. Op de laatste Remembrance Day, 11 november, was ik voor het eerst bij een Suzuki celloles. En op Jakobs laatste verjaardagsfeestje waren we voor het eerst bij de Bonnie Doon Bowling Lanes waar hij zijn eerste hexbugs kreeg. Ook had Rebecca deze week haar eerste schaatsles en droeg daarbij haar eerste schaatshelm. En vandaag probeerde ik voor het eerst van mijn leven geld te pinnen van een lege rekening.