Naar het land van Obama

Alles had ik voorbereid. Zelfs had ik me fris gedouched voor ik me per taxi naar de luchthaven liet verschepen. Ik ging dus met een heerlijk rustig gevoel op reis. Nu weet ik uit ervaring dat zo'n gevoel funest is, en af en toe vroeg ik me tussen Edmonton en Toronto af of ik niet iets vergeten was, maar kon niets verzinnen. In Toronto zette ik mijn horloge braaf 2 uur naar voren en besloot eerst maar eens rustig te gaan eten. Liet me dus een bowl bereiden.


Op de borden voor stond voor mijn volgende vlucht onder Gate 'Follow'. Die Gate moest nog komen, dacht ik. Inmiddels had ik mijn eten op en keek weer op het bord. Het was boarding tijd en nog steeds stond er 'Follow'. Daar was iets niet in de haak. Inderdaad, want bij de balie klantenservice, bleek dat er achter 'Follow' een stars en stripes stond, en dat 'Follow' betekende 'Als je wilt weten naar welke gate je moet, dan moet je de bordjes met de amerikaanse vlag volgen'. Oeps, even vergeten dat ik naar Obamaland ging, en dat dat geen sinecure is. Ik moest dus nog de douane, vier vingerafdrukken, foto, diverse vragenlijsten, en een vermaning - ik had geen reistoestemming gevraagd, zie hier - door en daarvoor nog een tijd in de rij wachten. Toen ik op mijn kousenvoeten bij de bagagecontrole stond, werd mijn naam over de luchthaven omgeroepen. Het vliegtuig stond te wachten. Ik rende rende rende en rende rende rende, zag de gate, smeet mijn ticket en paspoort op de balie en rende door het vliegtuig in.