Op maandagochtend om 6 uur gewekt door de wekservice. Taxi in. Check-in op London City Airport ging prima. Zelfs geen piep bij poortjes. Maar toen stokte het. Ik haalde koffie, yoghurt en sap en plugde mijn compagnon in. Al snel raakte ik in gesprek met mijn buren, een Brit die de afgelopen maand 17 keer gevlogen was en ons wist te vertellen dat de vliegtuigen tussen de mist door probeerden te vliegen, een Noor van rond de poolcirkel waar de bevolkingsdichtheid van elanden groter is dan die van mensen en die nu in Den Haag woonde, een Deense moeder met 2 kinderen die nu in Engeland woonden. Het was een gezellig ontbijt. De Noor en de Brit bleken allebei iets met Shell te maken te hebben en Kazachstan, de een bij het crisis management en de ander bij engineering, en de Noor had gestudeerd in Trondheim, en zo hadden we allemaal wel wat gemeen. En toen ging het ineens snel, relatief snel. Mijn vliegtuig had een gaatje tussen mist en ijsregens gevonden, en, al was het met een vertraging, we gingen op pad; 40 minuten later landden we in Amsterdam.
Inmiddels ben ik weer 3 dagen verder. De terugweg heeft 24 uur, 2 omboekingen en 5 films (Shutter Island, Vision: Aus dem Leben der Hildegard von Bingen, Jean-Michel Basquiat: The Radiant Child, Le père de mes enfants, en in de serie Classical Albums Never Mind zie hier dan hier dan hier en uiteindelijk hier) geduurd. Via Amsterdam, Frankfurt en Toronto kwam ik afgelopen nacht om 1.30 thuis aan. Vandaag hoorde ik dat mijn tas een nog interessantere reis gaat maken en vanuit Frankfurt eerst St. John aandoet. Zouden we voor de kerst allemaal herenigd zijn?
maandag 20 december 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten