A wee bit of snow

Hoe kan dat toch, dat in Canada, Rusland en Scandivanie alles doorloopt maar hier in London, want daar zit ik nu alles gecancelled wordt terwijl het pak sneeuw ongeveer half zo groot is? Toen ik vanuit Edmonton vertrok hadden we een kleine vertraging omdat de vleugels nog even gesprayed moesten worden, want dat moet klaarblijkelijk als het koud is en sneeuwt. Misschien moeten ze London ook wat van die spray aanschaffen?

Het was een chaos gisteren. Niets vloog, iedereen zat op de grond en probeerde ergens een internet verbinding te leggen. Maar met verbinding kwam je ook niet ver want teveel mensen probeerden rond te surfen. Bellen, dat moesten we, maar mijn mobiel kan ik alleen bij de AH opladen, en skypen ging dus niet, en ook al had ik kunnen bellen dan nog had dat niet geholpen want later bleek dat er geen doorkomen aan was. Naar Terminal 5 moesten we, maar de shuttle naar Terminal 5 kwam de heuvel niet op. De express trein ging wel, maar bij Terminal 5 wist men niet meer dan bij Terminal 1. Inmiddels werd ik een beetje gestoord van het in de lucht rondlopen met laptop en informatie vragen aan mensen die het ook niet weten. Vliegen ging toch niet meer, zoveel was duidelijk, dus waarom niet de underground nemen naar London? Ik had immers nog mijn mooie Oyster kaart van de zomer. Ach wat was ik blij toen ik die gewoon kon opladen! Iets dat werkte! Maar de vreugde was kort. Ergens voor Terminal 5 lag een kapotte metro op de rails. Dan maar express trein naar Terminal 4. Bomvol natuurlijk. Daar op zoek naar de underground. Om met Gordon Ramsey te spreken "Tube in". Maar toen ik tube in was bleek dat we op grote vertragingen moesten rekenen, omdat allerlei stop en waarschuwingssignalen niet werken. Heel langzaam reden we, en af en toe een abrupte stop. Heel langzaam. Het was donker toen ik bij Kings Cross uitstapte. Geen idee of dit een goed plan was, maar in ieder geval wist ik dat hier veel hotels waren. Booking office gezocht. Kamers gingen voor astronomische bedragen weg, maar ja, iedereen zat omhoog. Een groep Duitsers overwoog om naar Dover af te zakken om daar de boot te nemen. Een groep Italianen begreep nergens iets van. Eindelijk was ik aan de beurt; na een half uur bellen, was er een kamer gevonden. Een bed! WIFI! Aan eten dacht ik nog niet eens. Laatste hurdle was de taxi. Zien er leuk uit hier, maar nemen geen creditcards. Geldmachine zoeken. Eerst maar muffin eten. Gelukkig aardig meisje achter de counter. Weer in de rij. Cab in. Geen idee waar naartoe, maar ik zag de straten waar ik in de zomer met Jakob doorheen getoerd was in de big bus weer voorbij komen, en kreeg langzaam weer vertrouwen in de wereld. Toch mooi hoe stevig zulke fragiele ankers kunnen zijn.