Wiedewiedewiedewiedewiet

Afgelopen vrijdag had Jakob een zogenaamde PD day, een dag voor professionele development. Op zo'n PD dag werken de juffen en meesters hard aan hun eigen ontwikkeling, en hebben de kinderen vrij. Op zo'n dag is er geen schaak, ski of vioolles, maar kan er geklungeld worden. Eerst werd er buiten aan een sneeuwman geklungeld, en later, binnen klungelend aan de iPod ontdekte Jakob Doe Maar. Toen ik zijn leeftijd had, had ik van mijn gespaarde zakgeld een LP van Doe Maar gekocht, Skunk, en bij de Miro had ik twee buttons aangeschaft. Zweetbanden gingen me een stap te ver. Bij ons op school was een splitsing: Doe Maar of Normaal. Het was een klein schooltje op het Achterhoekse platteland met ieder jaar op het weiland schuin aan de overkant een trekkertrek. De Doe Maar fans waren een trotse minderheid; ik geloof dat ik samen met 1 ander meisje, twee klassen hoger, als enige Henny Vrienten, of eigenlijk Ernst Jansz, boven Bennie Jolink verkoos. En nu hoorde ik ze, op een vrijdagmorgen in Edmonton allemaal weer langskomen, die oude liedjes, meegezongen door mijn zoon van 10.