In de arena

Laat ik een klein misverstand even rechtzetten: ik kan woedend worden, rode waas voor de ogen, ontploffen als een ziedende stier brullend om me heen slaand, niets en niemand ontziend. Dat gebeurde bijvoorbeeld jaren geleden toen ik zag dat een jongeman mijn net gestolen fiets op de hoek van de Biltstraat voor 10 euro probeerde te verkopen. Mijn fiets heb ik zo teruggekregen. Veel andere woede-uitbarstingen heb ik weggedrongen, waarschijnlijk omdat deze minder effectief waren en vooral reden voor schaamte zijn.

Echter, de rode doek van de ERDEEWEE, gisteren, herinner ik me nog levendig. Wij allebei - A. en ik - hebben digitaal rijbevoegdheid in Nederland, en deze digitale bevoegdheden zijn geldig tot resp. 2013 en 2012. We dachten dus dat het roze papiertje slechts een futiele snel te regelen formaliteit was. NEEN! We moeten onze oude rijbewijzen, die we van Canada verplicht daar moesten achterlaten, opsturen. WE HEBBEN ZE NIET MEER! WIJ NIET KUNNEN! A. wordt aangemerkt als titelloze vreemdeling hoewel hij al jaren bij de belastingdienst bekend is als doneerder in de staatspot en ik, IK, moet een BEWIJS KOPEN dat ik bevoegd ben voor categorie B. Het CEEBEE-ER kan er wel 4 maanden voor nemen om naar dit bewijs te kijken en haar oordeel op te sturen naar de ERDEEWEE. Het ERDEEWEE doet er dan weer 2 maanden over om het pasjesbedrijf te bellen om een pasje .... te gieten, uit te snijden, hoekjes bij te schuren, te beschilderen, te vernissen, te lamineren, te verzegelen? Aan de telefoon knal ik uit elkaar bij het horen van de zalvende front-office mededelingen: "Ik begrijp uw frustratie, mevrouw", "Ik wil u graag een en ander uitleggen, maar ik kom er niet tussen", "dat zijn de regels, mevrouw, en daar kunnen wij niets aan doen", "nee, u kunt niemand spreken, maar wij kunnen u wel terugbellen". "Jaja" zeg ik "dat ken ik van de belastingdienst". Om van mijn geschreeuw af te komen, geeft het front-office mij het advies om met de kopieen van mijn rijbewijs naar de politie te gaan en te vragen of zij goedkeuring geven om met deze vodjes te rijden. Ik denk "zijn ze gek geworden?" maar in uiterste wanhoop probeer ik het toch. Totaal onwettig, natuurlijk. Bedankt ERDEEWEE.

Dan zijn er nog een paar kleine akkefietjes waar A. mij buiten probeert te houden, omdat een ziedende stier meer kapotmaakt dan lijmt. En er moet een hoop ge(s)lijmd worden. Zo is er A's TELETWEE mobiele abonnement waarvoor hij mijn Nederlanderschap moet lenen, omdat een Duitser niet geaccepteerd wordt en Europa niet bestaat in het nieuwe Nederland (en rijbewijzen, doorgaans erg geschikt om dit paspoortprobleem op te lossen, hebben we natuurlijk niet). En wat te denken van de DOUANE waar onze 23 kisten met oude meuk doorheen gesluisd moeten worden - smachtend wachtend in de haven van Rotterdam - en die klaarblijkelijk in plaats van de gangbare rode stempel een zwarte stempel hebben gekregen. Omdat de inkt op was, de beambte kleurenblind is, of het verkeerde stempelkussen gebruikt heeft? Ik had de willekeurige helpdeskmedewerker zowel de mobiele telefoon - de verboden Samsung Melkweg - als het stempelkussen persoonlijk door de strot geduwd. Nee, dan A.: geduld had nooit een betere vertegenwoordiger. Hut ab!

Tussen al die rode lappen door laveren we op een huurfiets (ajaaa, daar herinner ik me ineens wat nog lopende problemen met onze nieuwe ENNES abonnementen en persoonlijke tjipknippers) over de derde duinenrij in Haarlem, en dan belt regelmatig een makelaar op die er geen enkel probleem in ziet om een verschil van 60.000 euro tussen vraag en onze mogelijkheden te overbruggen.