Ach, wat is de levende taal toch een genot! Een grote bron van taalplezier is de menukaart in een willekeurig restaurant. Afgelopen vrijdag stond er bijvoorbeeld chocolademoes op het menu - ik zag iemand druk in de weer met een vork een stuk chocolade prakkend - en waren de schotels overgegoten met saus. Zaterdag fietste ik, samen met R., langs een groepje kinderen. Eentje riep er iets en misschien was het wel in onze richting. R. vroeg zich af wat het betekende. Ik antwoordde dat het waarschijnlijk een andere taal was. Misschien Marokkaans, of Turks? Later vroeg A., die samen met J. een stukje vooruit fietste, of ik de kinders nog aangesproken had. Zoiets doe ik namelijk graag. Zo heb ik onlangs nog een groepje voetballende tieners vermanend toegesproken nadat ze hun bal in mijn buik geschoten hadden: Zeg zouden jullie niet eens even jullie excuses aanbieden?!. Ik kom langzaam op de leeftijd dat dat kan, en als moeder heb ik een verantwoordelijkheid. Maar de knulletjes van vandaag had ik ook vanuit pure beroepsmatige interesse graag aangesproken. Klaarblijkelijk hadden ze ons gezinnetje - overigens grotendeels allochtoon - met het predicaat kaaskops beplakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten