Vetcooledodehoekles! DUH.

Toen ik al niet eens meer jong was, kwam het woord 'wreed' in zwang. Het lukte mij niet meer om de fijne nuances van dit woord te leren, want ik was opgegroeid in de generatie van 'kei'. Overigens heb ik ook van 'kei' de kneepjes niet onder de knie gekregen omdat ik het associeerde met Nederland onder de rivieren. Dat was niet mijn land, niet mijn taal en dus was voor mij ook nooit en te nimmer iets 'keigaaf', hoogstens keihard omdat een kei hard is. In mijn taal zei je ook geen 'houdoe'. Tevens weerhield ik me van het westerse 'doei'. Wij zeiden 'aju' of 'ajuus'. Ik ben wars van nieuwe invloeden, maar inmiddels vinden de nieuwe invloeden wel hun weg naar mij. 'Vet cool' is natuurlijk een oude bekende. Ik denk dat Jakob die al gebruikte toen we naar Canada vertrokken. Zo had Jakob deze week een vet coole les over dode hoeken in het verkeer. Er kwam zelfs een vrachtauto op school, en de dode hoek werd zelf aanschouwd. Vet cool dus. Een nieuwe voor mij is 'hard'. Volgens Jakob is iets 'hard' als het erg is, maar preciezer kan ik het niet krijgen. En favoriet is natuurlijk Rebecca's 'duh' met de bijbehorende onderuitgezakte toon, a la Charlie Sheen. Voor alles dat al 100 jaar bekend verondersteld kan worden. Hoe kun je zo dom zijn! Duh. En zo af en toe is hier nog iets 'epic'.

Avonturen in Elswout

Vorige week of de week ervoor waren we wandelen op landgoed Elswout toen er ineens een rode poes met halflang haar op ons afdook. Ze had een bandje om met maar een half kokertje eraan. Het gedeelte met naam en telefoonnummer ontbraken. De poes was gewelddadig aanhankelijk en liep met ons mee, en wij wisten niet wat te doen. Was de poes dak- en thuisloos? Waarom had ze maar een half kokertje en had ze een schram op haar wang? Het hield ons allemaal bezig en bijna hadden we de moeder van Rebecca's vriendinnetje met de 4 poezen gebeld, tot poes zich aan twee andere wandelaars klampte.

Een dag later waren we weer op Elswout, maar nu voor een paddenstoelexcursie. Naast een biefstukzwam zag ik ook de rode poes weer. Ze zat in een boom terwijl 10 kinderen probeerden bij haar te komen. Ook de kinderen maakten zich druk om het lot van de rode poes, maar omdat zij zich druk maakten konden wij onze fietstassen met half gerust hart vol met goudreinetten stoppen in plaats van met poes.

De afgelopen week was het herfstvakantie en op woensdag gingen de kinderen met de boswachter vogels tekenen op Elswout. Ze keken door verrekijkers naar houtduiven, en tekenden aalscholvers, merels en mussen. Ze hoorden over de ara in Elswout, de enige ara die in Nederland in het "wild" leeft en hier een nestje jonge araatjes heeft groot gebracht, en over de rode poes. Volgens de boswachter hoeven we ons geen zorgen te maken, en dat geloven we dan maar.

Een mooie herfstdag in de duinen

Drie jaar geleden gingen we voor het eerste bisons zoeken in Elk Island. Dit weekend gingen op jacht naar de grote grazers van de Kennemer Duinen. Er zijn gelukkig voldoende constanten in ons bestaan. En nog steeds was grote held Jakob zo bang dat hij fluisterde zodra we in de buurt van deze koeies of koeen (Rebecca heeft nog wat moeite met de rare meervouden in het Nederlands) kwamen.

Ook zagen we nog een hert, een libelle met een gebroken vleugel en een kudde schapen, waaronder 1 zwart schaapje, aangevoerd door een mank schaap, en, tevens, een groep nog niet nader geidentificeerde zwarte vogels. Cormorants met een wit borstje? Na 3 uur wandelen in de duinen waren we allemaal uitgeput en Rebecca viel thuis direct in slaap. Binnenkort nog een keer op pad met de flora en fauna in de hand, want met het determineren van plant en dier was het vandaag erbarmelijk gesteld.

Tis 'n schande maar een fraaie, dat wel

Tseiqami ligt al veel te lang plat. En wat is er veel gebeurd! Op 1 september zijn we verhuisd, zonder rijbewijs maar wel met boerman en zijn alom erkende rijvaardigheid. De wasmachine moest weer eens een paar van die immens steile Nederlandse trappen op. Het weekend erop volgend zijn we met 3 fietsen, 4 personen, en 3 grote zwarte roltassen vanuit het oosten naar het westen getreind, en maandag begon de school. Sindsdien fietsen we iedere ochtend over het bruggetje (zie foto), langs de Bavo Kathedraal, spoor over, stad uit, weilanden door, hoekje om, naar school. Op vrijdag halen we graag nog een zak kibbeling bij Willy, net na het bruggetje, en voor sluitingstijd.

En wat is er weinig veranderd. Want inmiddels fiedelt J. alweer iedere week lustig aan de vioolconcerten van Vivaldi, schaakt op dinsdag tegen de - zoals hij het noemt - "oude mannen", en op vrijdag met de kinderen in de club. In het weekend regelmatig een toernooi, van Mierlo naar Leiden naar Santpoort. R. twinkelt twinkelt op de cello, en donderjaagt zoals altijd met de jongens. Het lijkt alsof we nooit weggeweest zijn. En dat terwijl we hier nooit waren.

Het is druk, dat wel. Maar de oude stad Haarlem bevalt erg goed. Iedere week ontdekken we weer een nieuw stukje. Eerst was het fietsen naar Zandvoort, fietsen naar Bloemendaal, en toen was het fietsen langs de Spaarne, of wandelen bij Elswout. En soms ineens, totaal onverwacht, komen we ook hier in een rare multiculti mix. Zoals toen die dag toen we een kerk binnengetrokken werden om naar een Cubaans koor te luisteren. Het overviel ons en week gestemd als we waren door alle emoties van de laatste maanden, waren we tot de tranen aan toe geroerd. Gelukkig had A. een dikke zonnenbril op en kon ik me vasthouden aan de zwabber (met emmer) die ik net bij de Blokker gekocht had.