Halloween

Iedere Canadees die we gesproken hebben drukte ons op het hart dat we Halloween moesten vieren. Maar het lukt ons niet eens om Sinterklaas te vieren, nr 1 van de Nederlandse tradities, of een Adventskalender te maken, nr 1 van de Duitse tradities. Maar tegelijk met onze keuze voor het sympathieke oude huisje hebben we gekozen voor the full package. Landlady Lara heeft voortvarend een prinsessenkostuum, inclusief schoentjes met hoge hakken met daarin lichtjes die knipperen tijdens het lopen, aan onze deurklink gehangen. Rebecca was de ster van de daycare, en wij leken ouders die weten hoe het moet (pffffft, voor de zoveelste keer zweet van het voorhoofd gewist), hoewel we wel met enige bevreemding naar onze knipperende hooggehakte en later ook geschminkte dochter keken. Eigenlijk begrepen we Jakob beter. Voor hem hadden we met miss D. afgesproken dat hij als een Nederlandse jongen van bijna 8 naar school zou gaan.

Maar zoals vaker als het donker wordt, veranderde ons beeld -en voor sommigen ook het uiterlijk (zie foto onder)- en we kregen plezier in Halloween. We liepen door de straten, begeleid door Lara en hond Otis (verkleed als danseres). Waren Jakob en Rebecca bij het eerste huis nog een beetje terughoudend, bij het tweede huis renden ze samen met zeemeermin Kali naar de deur, schreeuwden "trick or treat", hielden hun zak omhoog, kregen een berg treat, "tenkjoe-den" en "heppie-hellowien-den" erop los. Rebecca raakte een beetje confuus en brulde na 5 huizen "Joor welkom" in plaats van "trick or treat" en sloot af met "tenk joe for hellowien". Jakob rende alle kanten op behalve de goede en Kali hield het hoofd, professioneel, koel als een echte zeemeermin. Eindelijk kwam ik dan de man met de zeis tegen, vrolijk lachend. Ook karies en baktus liepen rond met roze pruiken, aan de andere kant van de weg groepen zombies en ondoden. Ook altijd leuk als een man met het hoofd in het verband de deur opendoet. We maakten kennis met de buren (een paar huizen verder woont een jongen die 2 master degrees in Utrecht heeft gehaald, 3 jaar in Zuilen heeft gewoond en een vriend in het Wilhelminapark had ...), en de kinderen eindigden meer snoep dan ze hun hele leven gehad hebben. Ter afsluiting hebben wij nog Cloverfield gekeken. 's Nachts droomde ik dat onze huisbazin op de achterbank in onze auto zat met een babymasker op. Wordt vervolgd ...

Great question. The answer is even better.

Jakob: "Wat is economie eigenlijk? Iets met planten, of zo?"

Einde van een tijdperk

De afnemende frequentie van tseiqami's komt niet door een accuut writer's block of Halloweenstress. Neen! Begin vorige week plugde ik mijn laptop in, de transformator liet een zacht maar des te angstaanjagender gepiep horen, de oogjes van mijn delletje knipperden paniekerig groen en oranje open en dicht dicht en open gelijktijdig afwisselend maar het scherm bleef een alle hoop opzuigend zwart gat. Toen hadden we onze hoop maar op de transformator gevestigd, die makkelijk te vervangen zou zijn, maar ons bezoek aan de Source die ochtend bevestigde dat wat we niet gehoopt hadden. Thuisgekomen probeerde ik het toch nog even en tot mijn verbijstering startte de machine op. Alexander rende naar de kast, plugde de externe harde schijf in en redde de laatste versies van mijn laatste werk. Ik staarde met een brok in mijn keel naar mijn trouwe beestje dat al haar krachten bij elkaar geraapt had om dit nog voor elkaar te boksen. Toen was het afgelopen. Inmiddels staat ze hier al een week in de kast. Natuurlijk we hebben alle fora afgesurfd, ze is uit elkaar geschroefd, van binnen en buiten bekeken en beklopt om het verwerkingsproces vorm te geven, maar morgen sluiten we het hoofdstuk af en zal ook ik mij bekeren, mijn naam eer aandoen, en overgaan op een MacBook.

Terugweg

Op de terugweg van Banff naar Calgary zagen we in de zijspiegels langzaam de bergen kleiner worden. Aan de zijkant schuin door de hemel een wolkenfront hangen, parallel aan de bergen en daaronder ook langzaam de bergen zich van ons af bewegen. We reden weer door Calgary, Red Deer en uiteindelijk kwamen we weer thuis, luisterend naar David's lome ritje #2. Jakob en Rebecca zongen uit volle borst mee met Ramses Shaffy, en wij deden ons best enig Frans te verstaan. Het beste lukt dat nog met het ranzige Westvlaamse Frans van Arno.

Bennef IV - IJs

We gingen op pad naar Johnson Canyon, via de oude weg door Bennef Nesjonal Pa'k (te onderscheiden van Bennef Sitie). Al kronkelend door de bergen en de dennenbossen keek ik uit het autoraampje, zag de mooie bergen en dennenbossen, bedacht hoe heerlijk het was dat het hier zo leeg was en, zo wandelen de gedachten van plek naar plek, realiseerde ik me ineens dat we al 20 minuten geen enkele auto hadden gezien, dat het maandag was en geen vakantie en dus de kans op auto's ook niet zo groot. Ongeveer tegelijk, want bij denken kan dat, bedacht ik dat we de slaapzakken, die we op de heenreis zo voortvarend ingepakt hadden omdat je hier altijd een dekens/proviand/kaars/lamp in de auto moet hebben voor het geval je ergens strandt, in de hotelkamer hadden liggen. Ezelskoppen! Maar de dag was mooi, de motor ronkte alsof ie niet zou stoppen en we wilden graag naar de Canyon. Dus onderdrukten we de paniek en gingen voor het avontuur. Na de laatste kronkel zagen we met een gevoel van opluchting/teleurstelling een flinke parkeerplaats opdoemen, een bord met Johnson Canyon Resort en een fikse bus.





Een bevattelijke wereld van bevroren water in kristalvorm, pegelvorm, plakvorm en knobbelvorm. Naast het pad lag een dode muis. We kwamen uit in een arena van ijs, dichtbij de bodem van de canyon. Inmiddels was er ook beweging in de wereld gekomen. Hoog boven ons drupten de pegels en naast ons vielen brokjes ijs omdat de zon nu warm genoeg was. Later nog naar de Banff Hot Springs, niet zo mooi als Miette waar je van 39 graden naar 18 graden kan springen met zicht op de bergen in de lucht van rotte eieren (zwavel), maar wel lekker warm.

Bennef III - Scuba pumpkin carving diving

Op zondagochtend, na ons derde bezoek aan Melissa's bar waar de serveerster een vader uit Limburg bleek te hebben, zagen we een bevroren waterval als een wit gerafeld lint tegen de berg aangeplakt. Daarna stuitten we op een tiental auto's en mensen in duikerspak. Geloof het of niet: er was een wedstrijd pumpkin carving onder water, bij 3° Celsius. Niet zo makkelijk, want alleen al een uitgeholde pompoen onder water houden is geen sinecure (zie foto).


Het lukte ons ons los te rukken van de gezelligheid bij het pumpkinfestijn (aan de oever stond de grill al klaar), om op pad te gaan voor een wandeling langs Lake Minnewanka, het duistere meer van de geesten, en daarna Johnson Lake. De eekhoorntjes fiepten, de bergschapen graasden, de kinderen keilden steentjes om het frele laagje ijs te breken en wij waren stil en probeerden iets te begrijpen van alles om ons heen.

Bempf II - Moeras en rockies

moerass en rockies
Originally uploaded by logologics

De blijk over het moeras naar de omsluitende bergen is wijds. Het klaart op, de hemel wordt blauw.

Bempf II - Visjes kijken

visjes kijken
Originally uploaded by logologics

Wij liepen nog over het moeras pad naar een meer, dat door de hete bron altijd ijsvrij blijft in de winter. Je kon er naar zeldzame visjes kijken. De lokale vistelers hadden er ook eens tropische vissen ingezet, en die zitten er steeds nog in, het zou vandaag niet meer mogen, want ze vreten de inheemse vissen de muggen van het boterham.

Bempf II - Storm

storm_en_moerass
Originally uploaded by logologics

Toen we later buiten waren, op weg naar de bron zelf, kwam storm op, en er viel naast ons zomaar een boom om.

Ik dacht altijd, dat ik zou kunnen wegrennen, als dat gebeurt,. Het leek mij altijd idioot dat bijvoorbeeld Ödön van Horvarth op de Champs Elysee door een tak erslagen wordt, die zie je toch aankomen, dacht ik, maar dat is niet zo. De boom begon te vallen, we namen het waar uit een hoek van ons hersens, en voor we konden kijken, lag hij al op de grond, roms. Hij raakte niemand, maar het was een spannend moment.

In Edmonton werd op die dag nog iemand erslagen door een tak, en toen we naar huis kwamen was onze tuin verwoest, en lagen er 1000 dunne en een hele dikke tak van onze wilg in de carport, het
duurde 1 uur om het allemaal weer op te ruimen.

Dat wisten wij in Banff niet, en daar mag gelukkig alles vallen als het wil, en wordt er niets opgeruimd.

Bempf II - Gevonden!

gevonden!
Originally uploaded by logologics

Ze zijn zwart zo groot als appelpitten, en niet makkelijk de vinden. In de grot waardoorheen een rivier van heet water dampt, was het te donker, en hoewel we ons de hoofden stoten aan stalactieten en rotsen konden we ze niet vinden, maar hier, in de open lucht, liggend op de houten planken, met de neuzen hangend in het water vonden we ze, op de bladeren, inderdaad, zwarte spikkeltjes, niet meer, maar toch de laatste paar, en wij konden ze allemaal zien, in een oogwenk. Wat kwetsbaar zij, wat kwetsbaar al het leven! Jakob kon het nauwelijks bevatten.

Bempf II - De zeldzame slak

de zeldzame slak
Originally uploaded by logologics

En deze hot spring is ook de laatste plek op aarde waar een bepaalde
slakkensoort het nog uithoudt, in het radioactieve zwavelwater.

Bempf II - Banff in de koude wind

Banff in koude wind
Originally uploaded by logologics

Langs ontelbare fout knusse gift shops drongen wij richting Tourist Information voor. De kinderen mochten elke tweede winkel in, want er waaide een ijzige wind door de straten, die probeerde ons de huid van de beenderen te rukken. Na bekijken van knuffelelken, pennen in de vorm van takken, indianen figuren, t-shirts, trommels, stenen, elk droppings, bear droppings, moose droppings, en squirrel droppings kregen wij van de zeer bekwame dame van de informasie een lange lijst van bezienswaardigheden in en om Banff.

Rekenend op Jakobs liefde voor slijmerige kruip- en kriebeldieren besloot ik de kinderen naar de Banff Cave and Hot Springs te slepen, de plek waar het allemaal begon met de natuurparken in Canada. Hier werd namelijk de eerste hot spring ontdekt, en daaromheen ontstond Banff, het eerste Nationale Park van Canada.

Bempf II - Bow river in de ochtend

Bow river in de ochtens
Originally uploaded by logologics

Ochtends eerst groot buffet. Ei, spek, canadian ham, pancakes,
hash browns, french toast, warme(!) mapel siroop, fruit, muesli,
koffie, chocolade croissants, het luxe lodge leven, in de
wildernis.

Nadat wij Mama afgeleverd hadden bij de Gonferensie, gingen wij
op onderzoek uit. Langs de Bow river de stad in.

Bennef of Bempf I

We waren in Banff, door Jakob uitgesproken als "Bennef" die dan weer door Becky wordt verbeterd met "Bempf". Op zaterdag had ik een conferentie maar omdat mijn kamer in de Bow View Lodge 2 2 persoonsbedden bevatte, besloten we al die bedden te bezetten. Miss D, Jakob's juf, deed niet moeilijk en zo togen we vrijdag gevieren op pad. Het was nog steeds ongewoon warm voor de tijd van het jaar, tussen Edmonton en Calgary. Hier zijn we een stukje ten zuiden van Red Deer. De boeren hadden de mest uitgereden. Een warme, straffe wind zorgde voor optimale verspreiding van de bijbehorende geur.

Ik, iemand en alles

De eerste weken waren de verhalen van daycare teacher Bibi en Rebecca zelf volledig consistent. Aan het einde van de dag kwam Rebecca naar me toe rennen, als ik haar ophaalde, om te vertellen of en wanneer ze gehuild had die dag en welke kindjes in de hoek gezet waren. Op zo'n dag vertelde Bibi dat Rebecca haar probleempjes had gehad. De laatste weken lopen deze twee versies echter steeds verder uit elkaar. Volgens Bibi doet Becky het geweldig, is ze altijd vrolijk, praat steeds meer Engels en sluit allerlei vriendschappen. En dan terug op de fiets de volgende onbegrijpelijke conversatie:

Ik: "Zijn er nog kindjes op de creche die je aardig vindt?"
Rebecca: "Ja, 1 is aardig."
Ik: "Wie dan?"
Rebeccca: "Ik ben aardig."

Overigens straalde ze toen ik haar ophaalde, schaterlachte toen ze dit vertelde. Misschien is het niet pedagogisch verantwoord, maar ik neem mijn dochter niet meer serieus. Op deze zelfde dag noteerde ik verder de volgende kwantificerende uitspraken van haar:

"Waarom wil niet iemand mij helpen?"
"Mamma, mag ik alles voor mijn verjaardag?"

ID please

CAN I SEE YOUR ID??!! In een bui van euforie heb ik mijn eerste stappen in de lokale liquorstore gezet. Het was een stralende zaterdag en ik verbaasde me er plotsklaps over dat ik rondliep op Calgary Trail, zoals het gevoel van ongeloof me wel vaker ineens overvalt als ik alleen mijn weg door Edmonton vind. Tijd voor een glas wijn! Het openen van de twee deuren voelde als een criminele daad. Maar het is me gelukt om met een Canadese Merlot 2006 en een Sauvignon Blanc uit datzelfde jaar weer diezelfde deuren uit te komen zonder gearresteerd te worden. Mijn eigen jaartal werd geaccepteerd (pffft, even zweet wegwissen). Thuisgekomen meteen de glazen uit de kast gerukt, de flessen uit de driedubbele zakken gehaald en de kurk van de fles getrokken.

Ondertussen komen de temperaturen in het bereik van de Eiswein, en kon ik mijn eerste bevroren dekbedovertrek -per ongeluk buiten laten hangen- oogsten. Nog een graadje kouder was het in Alaska, waar Alexander Supertramp (Into the wild) rondstapte en uiteindelijk ook niet meer rondstapte. Vatbaar voor het minste sprankje sentiment, werd ik neergehamerd door de idealistische zoektocht naar de pure ballastloze ervaring. Niet dat ik ons reisje direct in dit licht beschouw. Meer deed de film me denken aan mijn favoriete kinderspelletje op de vrije zaterdagen: Ik ben een arm arm weesmeisje en moet leven van de knollen en bollen in het veld. De tuin was doorgaans overvloedig en stond vol met bieslook, kruisbessen, rode bessen en worteltjes. Als de nood groter werd, was er zuring en honing in de dovenetels (geen vetpot). Later hoorde ik dat andere meisjes doorgaans 'prinsesje' speelden. Ik was geen prinsesje, maar tekende ze, vellen vol, tot ze een redelijk niveau van perfectie hadden bereikt. Nu de wijn is aangebroken wordt het ook hoog tijd om weer eens de kwasten op te pakken. Regisseur Sean Penn verdenk ik overigens wel van enig moraliserend ingrijpen betreffende family values. Ook geloof ik niets van die laatste zin.

Eleanore's Pumkinpie Recipe

1½ -2 cups pumpkin (cooked & pureed, or tinned)
2 eggs
2/3 cup brown sugar
1/2 teasp. salt
1-1/2 teasp. of cinnamon
1/2-1 teasp. ground ginger
1/2 teasp. nutmeg
1/8-1/2 teasp. ground cloves
1/2 teasp. all spice (optional)
1 cup evaporated milk - heated (or full cream milk, heated)
2 tablesp. flour (opt.)

1. Combine all ingredients until well blended.

2. Put into unbaked pie shell(s), bake at 425 F for 10 mins., followed by 350 F until set, about 25-30 mins for shallow shells, 40-45 mins for deep dish shells. (If you can poke a table knife in and it comes out clean, it's done.)

Note: You can make your own crust, or buy the frozen ones. Frozen ones come in 2 sizes - ordinally (shallow) and ‘deep dish'. This recipe could be enough for 2 shallow pies, depending on how full you like them. If you use a ‘deep dish' pie shell, you may have a bit too much. Pour the excess into a smaller baking dish and bake as a custard.

If you need the Canadian pie crust recipe, you will find it inside the block of shortening you will need, found in the baking aisle of the supermarkets.

Thanksgiving

De laatste dagen struikelt mijn blik over een immense pompoen die erop wacht om uitgehold en ingekerfd, tot soep vermalen en pie gebakken te worden. Ik beloof jullie een fotoreportage, met pompoenenpurree op de lens gespetterd. Maar laten we het niet hebben over alles dat in het verschiet ligt, zeker niet nu we net onze eerste Thanksgiving achter de rug hebben. Gisteren zijn we fris gewassen en gepoederd, op ons paasbest, een 8-tal blokjes naar het zuiden en 2 naar het oosten gewandeld, de kinderen waggelend op snowboots (het sneeuwde niet, maar "Wintertje" is nog steeds een favoriet spel), pappa met een versgebakken Butterkuchen op het bakblik. Daar waren we namelijk uitgenodigd voor een traditioneel Thanksgiving diner. We hadden de opdracht gekregen met honger aan te komen, want er zou een enorme turkey op tafel komen en heel veel pumpkinpie toe. Daarnaast aardappelpurree, doperwtjes, spruiten, cranberry jelly, gravy, stuffing, en zelfgemaakte wijn die een van de andere gasten meegebracht had (mijn eerste hier!). Het was een gezellig en bont gezelschap, in de leeftijd variërend van 3 tot 83, waarin naar later bleek slechts 1 geboren Canadees was en 3 stemgerechtigden. Eindelijk kreeg ik ook de oplossing voor een probleem waar ik al een tijdje mee rondliep. Ik herinner me van de VS dat Thanksgiving veel later was, ergens begin november, maar nu is het pas mid oktober. Rara, hoe kan dat? Blijkt dat het gekoppeld is aan de oogst, en omdat het hier kouder is, is de oogst eerder en dus het bedanken ervoor ook. Zo simpel kan het zijn.

De kindjes, die hier het grossfamilie-gevoel een beetje moeten missen, wilden niet meer weg en deze ochtend was Jakob, een beetje week geworden in dit warme bad, sinds lang weer een beetje bang voor de vreemde wereld.

Zeis, bezem, dweil & mattenklopper

Gisteravond hebben we No country for old men (2007). van de gebroeders Coen gekeken. Sindsdien heb ik het gevoel dat op ieder moment de man met de zeis de klopper op de deur - we hebben geen bel - kan laten vallen, of ik, in hybris door Edmonton fietsend, hem tegemoet rijd en dan is er niemand, niemand die me redden kan. Geen grap, geen medelijden, geen redelijk argument, noch des mensen zoon. Brrrrr. Zie hier de trailer. Ondertussen bouwen we hier verder aan onze aardse idylle in het land van de selfmade men, grossierend in overmoed. We vergeten even onze queeste naar de heilige koe, en wanen ons voor de industriële revolutie. Niet alleen heeft de deur een klopper in plaats van een electrische bel, maar we ontberen ook het meest overtollige apparaat van alle, de bladerenblazer. Iedere dag harkt Alexander een uur de voor- en achtertuin aan, nadat hij 's ochtends vogelvoer voor vogeltjes gestrooid heeft. De stofzuiger heeft plaatsgemaakt voor plumeau, bezem, stoffer&blik en dweil (alleen een mattenklopper wordt node gemist en hebben we vooralsnog niet aangetroffen in het assortiment van de Canadian Tire). Maar hoe we ook harken, bezemen en kloppen, als de munt valt, dan valt-ie.

Conimex

Helaas ben ik niet gezegend met de gave om over iets anders dan het dagelijks leven te kunnen schrijven, maar nu Rebecca in dromenland haar Thanksgiving Turkeylunch naverteert, Jakob al schakend zijn weg door Edmonton baant en Alexander met Spinoza's memoires aan de kant de conversaties van andere ouders zit af te luisteren, kan ik toch eindelijk sentimenteel wegdromen. Yvonne van Hollands Signaal schaterlacht hartelijk, samen met Piet en Johan, de kamer in en vertelt me over de voor vele onbekende pittoreske plekjes van Nederland waar rederij Triton ons vanuit de haven in Katwijkerzee naartoe brengt, "Waar Holland nog echt Holland is". Het nieuws (verhoging van treinreizen met 4%, kinderen die niet in gareel willen in Kanaleneiland, verdampte euro's, de peperdure advocaten) in Nederlands dialect gemengd met Canadees accent, dat is toch gezelliger dan gezellig. 'Gareel' klinkt hier als kaneel, en 'peperduur' brengt mij de smaak van peperkoek. Denkend aan Holland zie ik geen rijen populieren, maar het plankje Nederland, in het rekje Europa, deel van het schapje Niet-Noord-Amerika, temidden van de 50 stellingen vol marshmellows en all-purpose flower in de Saveonfoods voor me. We vinden op dit plankje Blooker cacao, vlokken, muisjes, hero jam, drop, en, nee geen blik UNOX erwtensoep, maar twee pakjes Conimex, de ene een mix voor Nasi Goreng, de andere voor Bami Goreng. En hebben we eindelijk onze auto, dan is mijn eerste tocht naar Ben om een pak bitterballen te halen, terwijl Vader Abraham me toezingt.

Daar gaat hij ...

Natuurlijk zit heel Nederland in spanning. Wat is gebeurd met de road test van Alexander, afgelopen dinsdag? In de ochtend hebben we eerst 30 keer op verschillende plekjes parallel geparkeerd. Hier wordt het als opdringerig beschouwd als je 5 cm tussen voor- en achterbuur laat, het was dus zaak om de Nederlandse methode, na jarenlange studie tot perfectie gebracht (geregeld zagen we op de JVR straat de gordijntjes van de overburen opschuiven als we 'savonds laat na 10 keer heen en weer manouvreren toch onze niet al te kleine auto in het nauwste plekje hadden gekregen), af te leren. Maar daarna, en een bezoekje aan de Canadian Tire, op naar Riverbend, om eerst even warm te draaien met een sloot koffie in de Second Cup (die tweede sloot daar zit je echt niet op te wachten). Zie hier, door het raam - negeer Rebecca even-, hoe Alexander met kriebels in de buik, alsof hij als 18-jarige weer opmoet, richting test vertrekt, om 2 seconden later weer om te draaien, want zonder rijbewijs mag hij natuurlijk niet daar in een auto aankomen. Dus hebben wij hem gereden.

Na uitvoerig de lokale speelgoedwinkel bekeken te hebben - verjaardagen van kinderen - , een kwartier overwogen te hebben of ik wel of geen pompoen zou kopen - Halloween is in aankomst - en een onvoltooide zoektocht naar griesmeel, langzaam richting testplek gelopen. Het resultaat mocht er wezen:Zie ook de Registry, net boven Alexander's hoofd. Alles voor je rijbewijs regel je via dit kantoortje, waar alles geregistreerd wordt. Heel belangrijk, deze Registry.

Inmiddels hebben we dus alweer menig uurtje achter de laptops doorgebracht, rockend op de rocking chairs, helaas nog steeds zonder wijntje, om zicht te krijgen op de automarkt. Gisteren heb ik spreadsheet gemaakt met daarop kilometerstanden, verbruik via de geweldige site over fuel economy, prijzen, jaren, types, telefoonnummers, emailadressen, engine, transmission, blockheater (ha, die kennen jullie niet! Ze hebben hier vaak een stekker voor uit de auto hangen, daarmee kun je de auto inpluggen en opwarmen als het -30 is), etcetera etcetera. De shortlist bestond uit tien SUVjes van drie types: een Honda CR-V, Subaru Forrester en een Toyota RAV4, allen zo'n 10 jaar oud. Tien mails heb ik verstuurd, we wachten verder in spanning ... maar de druk loopt ook op, want deze week is al sneeuw voorspeld, en de vraag is hoe lang de kinderbescherming het aan kan zien dat we onze kinderen op de fiets door de stad jagen.

Superwijzer

Wat is een superwijzer eigenlijk? Jakob dacht aan iemand die supergoed kon wijzen. Nou inderdaad, nooit gedacht dat Engels en Nederlands zo dicht bij elkaar lagen. Ook had ik er nooit aan gedacht dat het verschil tussen first en thirst summier is voor iemand die Engels via de oren leert en niet via de ogen, en dat sockeye (salmon) en soccer zo ongeveer hetzelfde klinken. Waar het beginnende Engelse vocabulair van Jakob grotendeels aan school gerelateerd is, zweeft dat van Rebecca tussen de gemoedelijke alledaagse sfeer bij de daycare (het is windy/sunny, ik ga walking, sjoes, cubbie), belangrijke zaken hier in huis (car) tot her en der opgepikte abstractere zaken (somping, piepel).

Huisconcert Polka Dots

polka_dots
Originally uploaded by logologics

Zie zelf hoe hier in huize ook de kunsten beoefend worden in het hoge noorden! Met concentratie, toewijding, en discipline! Nog en keer? [Ik schaam me een beetje bij het zien van zoveel strengheid, geloof me, Jakob speelt geheel vrijwillig viool, het was zijn idee, niet het onze! Nog EEN keertje een correctie van de juf.]

Italiaanse opening

Jakob's behandeling van het Italiaans mislukt helaas:

jakob_alex_20081004.pgn

Bibliotheek

Toen we gisteren de zuidvleugel van de Rutherford Library insloegen en daar via een aantal nauwe trapjes uitkwamen bij die boekenstellingen waar 3x per jaar iemand komt, kreeg ik ineens haarscherp het beeld van mijn favoriete studeerplek op het netvlies. De Letterenbieb aan de Drift, langs de uitleenbalies beneden, rechtdoor, langs de collegeplanken aan de linkerzijde, bij de kopieerapparaten (aan de rechterhand), een 90 graden draai, en dan via een wenteltrap 3 verdiepingen omhoog, tot de afdelingen algemene literatuurwetenschap en uiteindelijk latijn, grieks en oudbyzantijns, onder het schuine dak. Alexander, op zijn beurt, moest ook het nodige wegslikken. Hij werd in 1 klap teruggeworpen naar Göttingen. Het was de onontkoombare geur van oude, goed geconserveerde boeken. Kasten vol boeken, rijen vol met kleine labeltjes en codes die nog met een typmachine ingetypt zijn. Als vervent aanhanger van de digitale bibliotheek, had ik deze geur lang niet opgesnoven.

Nog een paar campusbeelden van de laatste zomerdagen van dit jaar. Niet alleen de lijntjes van Fortis dalen, maar ook die van de temperatuur hier zullen de komende weken zo'n richting de 0 gaan. Aan de linkerkant door de bomen heen, is Assiniboia Hall te zien, waar filosofie en linguistiek gebroederlijk gehuisvest zijn. Toevallig even geen barbecuende en honkballende studenten. Ter rechterzijde het uitzicht aan de andere kant.

Een blik in mijn werkkamer, met fiets. Overigens klopt er geen bal van dat bericht dat ik ooit geplaatst heb dat je hier op de stoep mag fietsen. Ik had in mijn optimisme een 'not' genegeerd bij het doornemen van de regels (belooft wat voor het theorierijexamen). Mijn naam is haas, de stoepen zijn hier ruim genoeg.
Een paar updates in de week dat Bassie een baby kreeg:

• Familydoctor = pending.
• Zwemmen: 2x deze week.
• Jakob: nog niet naar de kapper geweest.
  
• Rebecca: is nu erg blij op de daycare.

Stupefiction

When I read about our Edmontonian doctors, I didn't think of Dr Szell but of the doctor's from which the hero of Naked Lunch gets his fixes. Even though I read that book ages ago, when I was too young to understand it, the chill of their linoleum floored offices hasn't forsaken me. Maybe I should reread it. It's made up of lots of little bits and pieces which can be read in any order, and that's not only like the life story of Burrogh's junkie but also of your's truly father and parent, whose days may be read in any order. Linear progress is made by the new generation, in chess, violin, English, and crafts, while I cycle back and fro between grosheries (Obama) and school. Alas, it is so considerable and wonderful to behold that the heart of the any-order-dad boils with admiration, and that must be enough. And now, shall I go to meet Szell, or shouldn't I? Wouldn't we miss a welcome and dramatic interruption of our live of rural tranquility in a city with trees? Do we not owe a visit to Dr Hyde to readers, so we can tell them how when we entered his office we found him sitting at his table with a white paper face hanging of his neck and a loaded syringe dripping clear fluid from a steal needle, sucking us in with hollow eyes? No; I am not of the beat but of the drum generation. I grew up with the fear of an atomic war and having survived that, I prefer to interact with rational and sensible doctors, bus drivers, colleagues, people (DD Lewis). So, adventure cancelled.

Fiction becomes enough reality elswhere in Canada, in Edson. Unlike the beheadings and stabbings on the Greyhound, which had fictonal potential and will be turned into novel and film in due course, in Edson fiction is turning into reality.


The ubiquitous Metro, "the world's largest global newspaper" - can you get any bigger than that? - informs us that in this little lumber and oil town to the west of Edmonton, right on the road to Jasper, a young blonde, Laura Joy Stauffer, was killed, on a "tree covered wooden path", quite close to town. A perfect daughter, and a well loved and wholly innocent girl, the daughter of a local priest.

Police describe the attacker as a white male, about 40 years old, with brown, long hair. He was wearing a blue jacket and blue jeans.

Dear RCMP, I don't know if you do, but look out for the one armed man! Now with agent Cooper on the dark side, your chances are dim. Who will hold up against the breath of sha that is coming at us like the Hecatonchires, with the credit crisis, the oil prices, the coming winter, the pine beetle and Bob? To live in a world governed by the theodicy is a dire predicament, my friends.

One claims he will stand up to faces the odds, not Spiderman factorial or even Hancock/Barfly, but - Starbucks:


Big language, and as we expected not a whiff of the spirit of Norma's diner. Just a mocking of the rightly homesick, - laughing, ach, spitting at their last dream of a save haven, only to sell a vanilla latte green tee. Oh Starbuck, what has come of you, since side by side with Queequeg though foughtst the leviathan?

Woe to him who seeks to pour oil upon the waters when God has brewed them into a gale! Woe to him who seeks to please rather than to appal!