Na Heathrow in de middag
en Amsterdam in een avondzonnetje, ruikt de luchthaven van Trondheim, als ik rond 11 uur in de avond aankom, als een sauna. Direct vanuit het vliegtuig grijpt iedereen een mandje en begint als een waanzinnige tax free drank te shoppen. Niemand lijkt naar een uitgang te willen, behalve ik. Gelukkig is er wel iets van het Noors te maken: Utgang? In de shuttlebus raak ik compleet in de war. Iedereen spreekt Nederlands, maar ik kan niemand verstaan. We rijden over een fjord, langs het water en ik zie de omtrek van bergen. Het ziet er veelbelovend uit, maar die taal maakt me onrustig. De eerste zin van Nooit meer slapen schiet me door het hoofd. Toch lukt het me om bij de goede halte uit te stappen, bots direct tegen een paar andere - verdwaasde - workshopgangers aan. In het hotel, de oude bakkerij, blijkt er een mijnheer in mijn bed te liggen. Terwijl ik mijn, speciaal gereserveerde, koude maaltijd opeet, reconstrueert de jongen achter te balie wat er is gebeurd. Gelukkig ben ik niet de enige die in de war is. De volgende ochtend vertrekken we, groepsgewijs, in een taxi naar de universiteit. Ook de universiteit ruikt als een sauna en uitkijkend over bergen en water, hoor ik vanalles over det en der in Noorse dialecten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten