Het halfjaarlijks tandartsbezoek hier laat mij nog steeds van de ene verbazing in de andere tuimelen. Slaperig wandelde ik deze morgen, nadat ik Rebecca bij haar school had afgezet in haar nieuwe blauwe HEMA "toverrokje", noord, om net even na Whyte Avenue de deur van de kliniek te openen. In de wachtruimte, waar ook de balie is en je schuins in de behandelkamers kunt kijken, hebben zich al twee andere patienten genesteld met een kop koffie. Het is gezellig druk en ik ga met mijn halfjaarlijkse glossy op de bank zitten. De baliemedewerkster spreekt me terstond aan "Hi Elma, did you have a nice trip?" Huh, trip? is mijn eerste gedachte. Wat weten zij daarvan? Inmiddels heb ik een beetje geleerd me niet compleet uit het veld te laten slaan door deze onverwachte intermenselijke interesse, en ik stort me vrolijk glimlachend in het gesprek. Dan word ik opgehaald door de mondhygieniste, die eerst maar even een paar X-rays maakt ("It is already a year ago ...") en daarna zo'n drie kwartier schraapt en purkt tot alle tandstenen er genadeloos afgebikt zijn. Onderwijl praat ze ongestoord tegen me aan ("How was your trip"? Hmmm "How are your studies going?" Uhmmu "Your children doing well?" Hmmm). Dan ga ik door naar de "certified dental assistant", zo lees ik op ingelijste certificaat op de muur. Zij bereidt me voor op dokter K., zet de foto's mooi neer, bindt mij een slabbertje voor, wrijft mijn lippen in met "all natural lip balm", purkt ook nog even rond, en babbelt ook vriendelijk verder over onze fantastische kinderen, hun paarden, haar dochter die bij de David Suzuki Foundation werkt en vanavond haar five minutes of fame heeft op de televisie, tweetaligheid. Op het dak aan de overkant komen twee mannen uit een dakraam geklommen. De assistente vertelt me dat ze al tijdenlang tegen de duiven vechten, die zich ongewenst op het dak ophouden. Na een half uur komt dokter K aangewandeld, wast de handen, doet de gummihandschoentjes aan, ziet ook de mannen op het dak en bromt dat "men generally do not win from nature", bestudeert dan vijf minuten de foto's en draait de stoel om, en pakt de tangen en de spiegels voor de derde purk en krasronde. Tot mijn grote opluchting zijn de gums dit keer niet al te zorgwekkend, ook hoeven er geen nieuwe verstandskiezen getrokken te worden, maar er zijn wel "potential problem area's for decay" en dus is het tijd for "some restoration". Tijdens het restaureren verneem ik dat dokter K een vervente groentenkweker is, maar dat de sprinkhanen de laatste zomers een groot probleem zijn (uhmmu). En dan ineens - ik kon me bijna niet meer voorstellen dat ik weer ooit uit de kliniek en de groententuin van dr. K zou komen - was ik, na 2 uur, klaar.
dinsdag 20 april 2010
Some restoration
Het halfjaarlijks tandartsbezoek hier laat mij nog steeds van de ene verbazing in de andere tuimelen. Slaperig wandelde ik deze morgen, nadat ik Rebecca bij haar school had afgezet in haar nieuwe blauwe HEMA "toverrokje", noord, om net even na Whyte Avenue de deur van de kliniek te openen. In de wachtruimte, waar ook de balie is en je schuins in de behandelkamers kunt kijken, hebben zich al twee andere patienten genesteld met een kop koffie. Het is gezellig druk en ik ga met mijn halfjaarlijkse glossy op de bank zitten. De baliemedewerkster spreekt me terstond aan "Hi Elma, did you have a nice trip?" Huh, trip? is mijn eerste gedachte. Wat weten zij daarvan? Inmiddels heb ik een beetje geleerd me niet compleet uit het veld te laten slaan door deze onverwachte intermenselijke interesse, en ik stort me vrolijk glimlachend in het gesprek. Dan word ik opgehaald door de mondhygieniste, die eerst maar even een paar X-rays maakt ("It is already a year ago ...") en daarna zo'n drie kwartier schraapt en purkt tot alle tandstenen er genadeloos afgebikt zijn. Onderwijl praat ze ongestoord tegen me aan ("How was your trip"? Hmmm "How are your studies going?" Uhmmu "Your children doing well?" Hmmm). Dan ga ik door naar de "certified dental assistant", zo lees ik op ingelijste certificaat op de muur. Zij bereidt me voor op dokter K., zet de foto's mooi neer, bindt mij een slabbertje voor, wrijft mijn lippen in met "all natural lip balm", purkt ook nog even rond, en babbelt ook vriendelijk verder over onze fantastische kinderen, hun paarden, haar dochter die bij de David Suzuki Foundation werkt en vanavond haar five minutes of fame heeft op de televisie, tweetaligheid. Op het dak aan de overkant komen twee mannen uit een dakraam geklommen. De assistente vertelt me dat ze al tijdenlang tegen de duiven vechten, die zich ongewenst op het dak ophouden. Na een half uur komt dokter K aangewandeld, wast de handen, doet de gummihandschoentjes aan, ziet ook de mannen op het dak en bromt dat "men generally do not win from nature", bestudeert dan vijf minuten de foto's en draait de stoel om, en pakt de tangen en de spiegels voor de derde purk en krasronde. Tot mijn grote opluchting zijn de gums dit keer niet al te zorgwekkend, ook hoeven er geen nieuwe verstandskiezen getrokken te worden, maar er zijn wel "potential problem area's for decay" en dus is het tijd for "some restoration". Tijdens het restaureren verneem ik dat dokter K een vervente groentenkweker is, maar dat de sprinkhanen de laatste zomers een groot probleem zijn (uhmmu). En dan ineens - ik kon me bijna niet meer voorstellen dat ik weer ooit uit de kliniek en de groententuin van dr. K zou komen - was ik, na 2 uur, klaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten