Vandaag is de vanzelfsprekendheid in een klap voorbij. De laatste dag op het water, de laatste dag voor 9 mensen koken op een houtvuur, en laatste dag dat ieder voor zijn of haar
call of nature het Ama beach bezoeken (dat er hier overigens uitziet zoals op bovenstaande foto).
De eerste uurtjes van de ochtend gaat iedereen z'n eigen gang. Rebecca kijkt hoe Rachel de restjes eten in zakken doet, zodat ze later weer opgebakken kunnen worden. Ook bewondert ze hoe Rachel een lucifer door een oud piercinggat ergens schuin onder de onderlip kan halen. Wij maken ons een voorstelling van de teenager Rebecca. Jakob helpt Pierre met de
crabtrap, een project dat al een paar dagen bezig is en waarvoor ze samen al zoekend op het strand allerlei onderdelen verzameld hebben. Een paar pogingen om krabben te vangen, zijn vruchteloos gebleven. De bodem is hier niet zanderig genoeg, is de diagnose.
Dan maken we een plan en besluiten om samen met gids Jo en z'n viertjes nog een dag flink te peddelen. Het plan is een tocht rond het eiland, waar onze tenten staan, zodat we het aan alle kanten kunnen zien. Het weer is nog steeds geweldig, de wind en golven mild. We hebben geluk, want de Queen Charlottes staan bekend om hun regen. Wij zijn blij, want regen hadden we genoeg. De tocht is bijzonder mooi, met zeemist die plotseling in flarden opkomt en tussen de eilandjes door zweeft, andere kanten van het eiland met zwarte lavasteen. We leggen aan bij een aanpalend eilandje voor de lunch, opgewarmde paste van de vorige dag, en laten alles nog even diep inwerken, in alle rust. Water, lucht en steen.
De kinderen werken ondertussen hard aan hun museum. Ze klimmen omhoog en zoeken op het strand, en vinden botten, zeesterren, scharen van krabben, een schedel (een rivierotter?), kaakbot en verschillende
abalone met parelmoer in steeds weer andere kleuren.
Op een gegeven moment moeten we toch weer oppakken, want het is onze kookbeurt vanavond. We peddelen het laatste stuk, tot we het hele eiland rond zijn. Aangekomen zet ik een pan op het vuur, voor een potato-leek-soup.
Jo legt Jakob en Rebecca uit hoe ze een mand moeten vlechten, ook al een project dat eerder begonnen is. Vanaf dag 1 zijn Jakob en Jo al takken van de goede lengte aan weken zodat ze buigzaam genoeg zijn, en vandaag kan er eindelijk gevlochten worden.
En als Pierre de restanten van een opgegeten vis op de stenen legt, kunnen we precies zien hoe een bald eagle zijn prooi vangt. Eerste scheert hij er hard over heen en mist op een haar na. Dan wacht hij zo'n 5 minuten hoog in de boom, totdat wij denken dat hij het eigenlijk al opgegeven heeft. Plotseling, bijna sneller dan wij het door hebben, duikt hij nogmaals naar beneden en pikt met zijn klauwen de resten van de vis op.
Het wordt een late avond. Jakob en Rebecca bouwen hard aan een dam om het vuur te beschermen tegen het opkomende water, maar de zee wint. Het is volle maan, de hoogste high tide en morgenvroeg de laagste low tide.
Vandaag is de vanzelfsprekendheid in een klap voorbij. De laatste dag op het water, de laatste dag voor 9 mensen koken op een houtvuur, en laatste dag dat ieder voor zijn of haar call of nature het Ama beach bezoeken (dat er hier overigens uitziet zoals op bovenstaande foto).
De eerste uurtjes van de ochtend gaat iedereen z'n eigen gang. Rebecca kijkt hoe Rachel de restjes eten in zakken doet, zodat ze later weer opgebakken kunnen worden. Ook bewondert ze hoe Rachel een lucifer door een oud piercinggat ergens schuin onder de onderlip kan halen. Wij maken ons een voorstelling van de teenager Rebecca. Jakob helpt Pierre met de crabtrap, een project dat al een paar dagen bezig is en waarvoor ze samen al zoekend op het strand allerlei onderdelen verzameld hebben. Een paar pogingen om krabben te vangen, zijn vruchteloos gebleven. De bodem is hier niet zanderig genoeg, is de diagnose.
Dan maken we een plan en besluiten om samen met gids Jo en z'n viertjes nog een dag flink te peddelen. Het plan is een tocht rond het eiland, waar onze tenten staan, zodat we het aan alle kanten kunnen zien. Het weer is nog steeds geweldig, de wind en golven mild. We hebben geluk, want de Queen Charlottes staan bekend om hun regen. Wij zijn blij, want regen hadden we genoeg. De tocht is bijzonder mooi, met zeemist die plotseling in flarden opkomt en tussen de eilandjes door zweeft, andere kanten van het eiland met zwarte lavasteen. We leggen aan bij een aanpalend eilandje voor de lunch, opgewarmde paste van de vorige dag, en laten alles nog even diep inwerken, in alle rust. Water, lucht en steen.
De kinderen werken ondertussen hard aan hun museum. Ze klimmen omhoog en zoeken op het strand, en vinden botten, zeesterren, scharen van krabben, een schedel (een rivierotter?), kaakbot en verschillende abalone met parelmoer in steeds weer andere kleuren.
Op een gegeven moment moeten we toch weer oppakken, want het is onze kookbeurt vanavond. We peddelen het laatste stuk, tot we het hele eiland rond zijn. Aangekomen zet ik een pan op het vuur, voor een potato-leek-soup.
En als Pierre de restanten van een opgegeten vis op de stenen legt, kunnen we precies zien hoe een bald eagle zijn prooi vangt. Eerste scheert hij er hard over heen en mist op een haar na. Dan wacht hij zo'n 5 minuten hoog in de boom, totdat wij denken dat hij het eigenlijk al opgegeven heeft. Plotseling, bijna sneller dan wij het door hebben, duikt hij nogmaals naar beneden en pikt met zijn klauwen de resten van de vis op.
Het wordt een late avond. Jakob en Rebecca bouwen hard aan een dam om het vuur te beschermen tegen het opkomende water, maar de zee wint. Het is volle maan, de hoogste high tide en morgenvroeg de laagste low tide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten