Geklungel in de tuin

Na een zomerse dag volstrekt pretentieloos tuinieren keek ik vanmiddag uit op mijn perkje moedige tulpen, de 10 aardbeienstruikjes, 15 tomatenstekjes, en 30 goudsbloempjes. De sproeier, druppeltjes water op de kurkdroge grond, glinsters in het latemiddaglicht, deden me denken aan die befaamde jaren zeventig zomers toen we gillend in onze badpakken rond een soortgelijke sproeier renden. Waarom stemt de zomer altijd zoveel weemoediger dan de winter? Vanavond toen ik onder de waaiende takken van de wilg stond en de schaduwen hun maximale lengte hadden bereikt, dacht ik dat het de combinatie van gloed en schaduw was waardoor de eindigheid de kans krijgt z'n stempel te drukken, maar misschien, zo dacht ik later, is het juist het verblekende licht, wat vroeger op de dag, waardoor de grens tussen deze zondag in 2009 en een willekeurige zondag in zomer van 1979 vervaagt en we allemaal samen op diezelfde oude foto staan. En als ik Jakob met een mesje paardenbloemen uit het gras zie wippen, zit ikzelf gehurkt met het oude keukenmesje in de hand op zoek naar paardebloemen - maar bij het handvat verlies ik grip op het beeld en verdringt het veel recentere houten handvat het, vermoed ik, oranje handvat van plastic - en wanneer Rebecca met een stok in een soep van water en onkruid roert, roer ik rond in mijn soep van bieslook en wortelgroen, kneed een deeg van modder en boerenwormkruid, vermorzel kruisbessen en rode bessen tot moes, loop op blote voeten over de kurkdroge aarde, ben zorgeloos zeven jaar oud in zutphen - toen nog warnsveld maar dat allitereert niet - en zit op precies datzelfde moment dertig jaar later in een tuin, mijn tuin, zevenduizend kilometer westwaarts en besef dat ik veel te lang het geklungel in de tuin gemist heb.