Muziek, geheugen en puberteit

Een situatieschets. Ik zit hier aan de eetkamertafel aan een concept-artikel te werken, of liever hard te proberen een aantal formuleringen die in cyberspace verloren zijn gegaan tegen beter weten in weer tevoorschijn te roepen. Bij mijn oude windows machine was ik eraan gewend dat het beestje om het uur crashte en had ik mezelf aangeleerd om op gezette tijden op de save knop te duwen. Het appeltje crasht eigenlijk nooit en -een bewijs dat leren op latere leeftijd niet beklijft - meteen maar weer afgeleerd om de save knop te beroeren, werd ik keihard gestraft. Crash, tekst weg! Denk nooit nooit. En van vloeken worden we ook niet beter dus hertyp ik nu lijdzaam de oude zinnen, die hun frisheid verloren hebben en slechts nog slappe aftreksels van mijn eerdere bijna briljante woordkunstwerken zijn. Ondertussen heeft A op youtube een zogenaamde playlist gevonden met muziek van Joy Division. Terstond vergeet ik mijn eigen ellende, want die van Ian Curtis is altijd veel erger. Vrolijk typend zing ik song na song woord voor woord mee: "Mother I tried please believe me, I'm doing the best that I can. I'm ashamed of the things I've been put through. I'm ashamed of the person I am. Tadadadadadadadada Isolation, Isolahatiohohon".

Het geheugen blijft een bron van verbazing. Schreef ik gisteren in de reacties (DANK voor de overweldigende belangstelling) dat het een zeef is, kom ik vandaag tot de conclusie dat het een olifant is. Waarom heb ik geen enkel historisch feit onthouden, maar zing ik ongeremd 20 liedjes van de plezierafdeling mee. Was het de tunnelvisie tijdens de puberteit die mijn geestelijke vermogens kanaliseerde tot het opslaan van songteksten? Ik meen me vaag iets te herinneren over frontaalkwabontwikkeling. Of is het de ritmische en melodieuze ondersteuning? Immers, zo las ik laatst nog, we kunnen beter patronen onthouden als er een melodietje onder staat.

Om deze stream of unconsciousness nog wat verder te laten ontsporen: Ik vermoed dat de youtube acties van A aangestuurd zijn door het bezoekje gisteravond van de vorige bewoner, inmiddels kind aan huis, drinkt zijn koffie ook op en gisteren had hij zelfs een eigen laptop meegenomen. Maar wij staan altijd open voor nieuwe invloeden, niets is ons te gek en zo maakten we gisteren kennis met het werk van Chris Cunningham ("Francis Bacon 3D" was mijn associatie) en de Aphex Twins.