Om ongeveer 12 uur moesten we, of liever Jakob en Alexander, act de presence geven bij het Scholastic Chess Tournament in de West Edmonton Mall.
Ik was lang niet in de WEM geweest, en dacht dat ik de tijd prima kon vullen met een paar kleine boodschapjes en wat rondslenteren, samen met Becky, wemmen dus. Nadat we de veilige schaak-arena alsmede de chess VIPS hadden verlaten, kwamen we na een slalom door de dierenwinkel langs jonge poezen, honden, konijnen, ratten, muizen, chinchilla's, vissen, kakatoes, papagaaien en parkieten aan bij het Piraten Schip. Tegen inworp van een paar dollars kon je vanaf de wallekant een bootje besturen, als de beste stuurman.
We keken, wandelden verder, tot we op een glazen lift stuitten, die Becky graag naar boven wilde nemen. "Voor mij iets leuks en voor jou iets leuks" zei mijn dochtertje en dus kochten we op etage 2 vijf onderbroeken voor 18 dollar bij La Vie en Rose, wandelden naar de volgende glazen lift, namen die naar beneden en belandden middenin het food court, sloegen linksaf richting minigolf. In Nederland, maar ook Duitsland, is minigolf voor kleine kinderen en ouderen, die echter nooit een bal door de 10 schots en scheef staande poortjes of via een opgehaald ophaalbruggetje in het gat kunnen krijgen. Hier was slechts een platte groene mat met een gat d'r in, en allerlei jongelui die hun ballen in deze gaten probeerden te slaan. Het land waar iedereen alles kan, en alles een challenge is.
Terug via het food court, langs crepes, juices, new york fries, papa burgers, pizzas, wraps, tacos, subs, pasta, wontons, gelati, gegrilde kippen, mama burgers, teriyaki, souflaki, pastrami, french fries, uncle burgers. We zegen even neer met een sensational strawberry smoothie en een bord vol noedels, paddenstoelen en bruine wormen uit Szechuan. Daarna sloegen we rechtsaf. We zagen een familie met kostuums uit de 18 eeuw om hun spijkerbroeken heen geknoopt, om op de foto te gaan, wierpen een blik op het overvolle strand, waar mensen op strandstoelen lagen en zagen weer anderen ronddobberen in het water. "Wel druk" zei Becky.
We besloten langzaam weer terug te slenteren. De schakers waren klaar, maar hadden natuurlijk het idee dat, nu eenmaal in de WEM, er ook gewemd moest worden. En weer dierenwinkel, piratenschip, minigolf, food court, nog even langs de schaatsbaan (waar, zo bleek de volgende dag, Jakob's klasgenoot Jasmin rondjes aan het zwieren was), tot we bleven plakken bij de Sea Lion show.
Broeder zeeleeuw deed zijn kunstjes, klappen in de handjes, tikje op de billen, mensje duwen, springen op een eilandje.
We zeiden de perfecte echte zeeleeuw gedag en bleven met onze neuzen aan de volgende glaswand kleven, waarachter ring-gestaarte lemuren (maki) van tak tot tak sprongen. Gelukkig is hun herseninhoud a priori beperkt. Nee, vergist u niet, we waren niet in Madagscar, we waren niet in de dierentuin, we waren aan het wemmen.
Het oog, en daarna het lamgeslagen lichaam, bleef hangen aan een aquarium vol kleine krabbetjes met schelpen in de bontste kleuren. Een vriendelijke jongeman vertelde ons dat het verven van de krabbenschelpen een van de oudste tradities van Jamaica is, en toonde hoe je met de krabben een persoonlijke relatie op kunt bouwen. Dag krabbetjes, klinkt aanlokkelijk, maar eigenlijk hebben we geen gebrek aan persoonlijke relaties. En toen was daar een eenzame Segway, die heen en weer heen en weer heen en weer reed tegen een klein heuveltje op en weer naar beneden, niet in staat zichzelf te stoppen. We staarden 10 minuten naar dit uitermate rustgevende en om reflectie vragende schouwspel.
En toen was het genoeg. De parkeer garage was een verademing. Een simpele structuur, zonder glas, reflectie of dubbele lagen, waar auto's elkaar aankijken, en ons stalen ros geduldig op ons wachtte om ons na deze afdaling in de onderwereld terug te brengen naar de Elysese velden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten