Weer overgestoken

Op zondag, aan het einde van de middag was het weer eens zover: mama moest de oceaan over. Jakob had het al wekenlang aan de kant gedrukt, effectief want hij wist niet eens waarnaartoe ze ging. Maar op zondag sloeg het drama keihard toe. Tranen met tuiten en smeekbedes, tot mama de draaideur door ging. En daarna waren met 15 minuten de oogjes ook alweer kurkdroog en werd het tijd voor een chocolade-ei. Rebecca had daarintegen al dagenlang bijgehouden hoe lang het nog duurde, wist alles van de verschillende plekken. Zij zei dan ook: "ga nou eens die draaideur door!". De klap kwam klaarblijkelijk later, bij het lege plekje aan de eettafel; die riep bepaald geen eetlust op. Inmiddels zat ik goed en wel in het vliegtuig, de eerste paar uur nog in de euforie dat we goed opgestegen waren. Ik zat naast een soldaat die op weg was naar Afghanistan, een paar dagen nadat het Nederlandse kabinet over de kwestie gevallen was. Hij zag er zelf ook niet zo het nut van in. Ik had geen zin in Hollywood. De eerste keuze viel op een film over het eerste Jamaicaanse bobslee team, dat in 1988 meedeed met de winterspelen in Calgary (Cool runnings) en crashte. Daarna een documentaire over ouders die met hun autistische zoon naar Mongolie gaan, per paard, voor Shamanistische healing (info). De wereld is een pluriforme plaats. Na zes uur sloeg de claustrofobie toe en kon ik ook wel wat healing gebruiken, maar oefende in Zen, tot de stewardess de morgenmuffin en een kop koffie kwam brengen. In London was het ochtend. Een grijze miezerigochtend. Ik nam mijn tweede ontbijt op de vaste plek op Heathrow, bonen met scrambled eggs en spek, plugde daarna de laptop in en werkte een paar uurtjes tot Schiphol in zicht kwam. Een ondoordringbaar grijs wolkenpak. Op Schiphol naar de AH voor beltegoed, dan naar de trein en met een vertraging, en richting oosten. Vanochtend de trein naar Berlin Zoo, in de taxi naar de Humboldt Universitaet, aan de Hegelplatz, en nu, een aantal lezingen - de dubbeldikke John Updike, een verjaardagscadeautje, had nog een mooie functie al raamklemmer zodat de wetenschappers nog wat frisse lucht kregen - en gnocchi con spinaci verder, kijk ik naar de voeten en handen van George Baselitz. Tijd voor een dutje.