Ketchikan rain I

Op 1 juli loopt onze werkvergunning af en om toch legaal vakantie in Canada te kunnen vieren, maken we een kleine omweg via de Verenigde Staten en reizen per boot naar Ketchikan, Alaska. We arriveren onder een dik wolkendek.

En zien al snel de motor van de lokale economie. Later zullen we uitrekenen dat per week er ca. 7000-8000 bezoekers per cruiseship het kleine stadje Ketchikan aandoen. De winkels in Ketchikan draaien volgens het rooster van de cruiseships: als er op zaterdag na 3 uur geen schepen meer aankomen, zijn ook alle winkels dicht. Als er een cruiseship in de haven ligt, is Ketchikan een drukke stad. Als er geen schip ligt, is de stad uitgestorven.

Kort na aankomst begint het te regenen. Toch besluiten we, na twee nachten Rupert rain, het toch ook nog een nacht hier in het Tongass National Forest te proberen. We hebben een mooi plekje, naast een steeds woester kolkend riviertje, continu gevoed met nieuw hemelwater. Deze nacht, na een mislukte poging om alles te overtarpen, roept A wanhopig uit "Ik wil morgen naar Nederland!", en dan dringt bij mij het besef door dat niet iedereen kamperen in de regen als een uitdaging ervaart.

De volgende ochtend besluiten we op te pakken, zakken af naar de bibliotheek van Ketchikan waar we met ons macbook 30 minuten gratis kunnen internetten. Hulde aan de bibliotheek! We noteren een lijst nummers, en bellen rond vanuit een munttelefoon op zoek naar die knusse cottage aan de zee, met knapperend haardvuur.

Rupert Rain I

Op weg van Smithers naar Prince Rupert begint het te regenen. Als we in Prince Rupert aankomen, regent het nog steeds. De jongen bij de plaatselijke informatie vertelt ons trots dat het in Rupert minimaal 265 dagen per jaar regent, en wij realiseren ons dat we over van alles nagedacht hebben, maar niet met gestadige regen gerekend hebben. Optimistisch meld ik dat Nederlander ben en dus een en ander gewend ben.

De volgende ochtend rennen we in de regen naar het Museum of Northern British Columbia.

Daarna banjeren we door de regen naar een cafe voor koffie en internet. Aan het einde van de middag wandelen we door het noordelijke regenwoud en de "old-growth" de Butze Rapids Trail. Groen, dik groen, veel mos, en veel druppels.

Highway 16 West

Voor het eerst rijden we via de noordkant Jasper uit, en zien, via de achteruitkijkspiegels Mount Robson langzaam kleiner worden als we richting Prince George rijden. In Prince George aangekomen, besluiten we dat hier - hoewel het meisje van de tourist office hard haar best doet - niets is, bergen noch zee, en dat we het best zo ver mogelijk door kunnen rijden, zover zelfs dat we de volgende bergketen, de coastal mountains, in het vizier krijgen. We stoppen in Tyhee Provincial Park, en koken tussen de bloemen (en de muggen).

De volgende ochtend wordt het vuur aangegooid, en dient er (natuurlijk) herpakt te worden.

Na een duik in het meer gaan we verder, Highway 16 to the west, naar Smithers en de lokale attractie, de Twin Falls (zoek de parallellen tussen de twee onderstaande foto's).

's Avonds zetten we de tent op op de keurige camping municipale aan de oever van de bijna overstromende Bulkley River.

De daklozen

Op de vooravond van ons vertrek uit Edmonton rijden we naar downtown voor een afscheidsetentje bij onze Grieks-Canadese vrienden. Met een weemoedig gevoel rijden we omhoog, en werpen wat blikken over de stad. Tijdens het eten krijgen we flashbacks; het gevoel is als 3 jaar geleden, toen we ook als dakloze familie de gastvrijheid genoten onder de daken van anderen. We zijn weer met z'n viertjes, op elkaar aangewezen, in 1 schuitje.

De volgende ochtend, terwijl wij onze laatste doekjes langs de laatste randjes halen, komen de huisbazen langs. Ze zien het zweet op onze ruggen: Of ze toch nog wat later terug moeten komen? Geen slecht idee. Een paar uurtjes later moeten we toch echt de deur van het witte huisje - niet meer het onze - achter ons dichttrekken. Maar gelukkig is er nog de garage, de Jeep, en niet te vergeten zijn daar ook nog onze vakantiespullen:

We pakken en herpakken terwijl de huisbazen en hun hondjes toekijken, totdat alles past. Het regent pijpestelen terwijl we wegrijden. Nog even boekjes voor de vakantie halen bij de Chapters, een kop koffie, en dan is het afscheidsritueel compleet. Op naar Jasper, en niet omkijken. We stoppen op de plek waar we altijd stoppen, omdat het uitzicht zo mooi en wijds is.

We zetten ons dak op, en zijn klaar voor de grote langverwachte ontspanning in de zwavelbaden van Miette, nu niet als inwoner maar als toerist.

The zombie days

A. leest tegenwoordig "The quest for consciousness: A neurobiological approach" en sindsdien domineren de zombies ons bestaan. Tijdens deze laatste dagen helpen ze ons alles op orde krijgen, terwijl ons bewustzijn samen met J. lamenterend op de bank naar buiten staart, of nog een kop koffie bij de Tim Hortons drinkt. De zombies hebben een plan gemaakt, een lijst en vinken af, 1 voor 1. Veertien, bijna vijftien, of nee zestien dozen hebben ze ingepakt, kleine deeltjes in sokken, opgestopt met onderbroeken en handschoenen, en dichtgeductaped. Drie jaar Canada hebben ze erin gepropt. Soms was het iets waarvan ik me nog herinnerde hoe we het in Nederland gepost hebben en in Canada weer uitgepakt hebben. Mijn fiets, heen gevlogen, gaat nu varen.

Vandaag reden de zombies ons naar de Bonnie Doon shopping mall, waar we drie jaar geleden onze eerste konijnenrace zagen. Toen op de terugtocht van een househunt, vandaag voor een tetanusprik voor het geval we met een open wond in de modder terecht komen tijdens het zeekayakken. Met prik in onze arm reden de zombies ons naar R.'s school, en ze gingen uit wandelen terwijl ons dochtertje voor een publiek van zo'n 300 mensen Twinkle Twinkle Little Star en Hot Cross Buns op haar cello plukte.

In de gymzaal herinnerde ik me de eerste kennismakingsochtend op haar school, en twee Christmasconcerts. Toen kwamen de zombies weerom, duwden ons uit de zaal en pakten nog eens drie dozen in. Onderwijl had J. nog een fieldtrip naar Elk Island. Morgen gaat R. nog naar de zoo, en ik nog een dagje naar de universiteit. Donderdag haalt Sam de dozen op. Vrijdag halen de zombies een doekje over het huis. En zaterdag, zaterdag zeggen we "dag dag Edmonton, het was een mooie tijd". En als ik dit schrijf, krijg ik alweer een brok in mijn keel.

Morgen gebed

Vanochtend mocht R haar "morning prayer" door de megafoon - sorry, via de microfoon verbonden met geluidsboxen in elk klaslokaal - voorlezen voor de hele school. De avond ervoor was ze stikzenuwachtig, en oefende met de vork in de hand als microfoon. Ze had het gebed zelf gemaakt, en het ging ongeveer zo:

In the name of the Father and the Son and the Holy Spirit

Dear God,

Thank you for my school so I can learn how to read.

(...)

Thank you for the ground so we can walk.

Thank you for the cars so that we can go to far away places.

Amen

European parenting habits

De tijden zijn zo hektisch - we gaan van eerste/laatste fluitrecital, dag hier, rapporten opsturen, laatste vioolrecital, laatste lunch, boeken meeslepen van campus van naar huis, fiets verkopen, bezoek Victoria, tiende back-up maken, laatste playdate, laatste keer zwemmen, dag daar, doos inpakken, conferentie Madison enzovoorts - dat we deze maandagochtend een historisch dieptepunt bereikt hebben in het voorbereiden van de lunch van J & R. De voorgaande dag, zondag, was gevuld met de generale repetitie en de laatste Springdance show van dancing flower R, en het was niet in ons 4-koppige hoofd opgekomen om na te denken over eten. Nu liggen er enige gevoeligheden bij de lunches (J's school is een nutfree zone waardoor pindakaas, amandelpasta en hazelnootpasta uitgesloten zijn, broodjes met jam soppen door na een tijdje en boter is weer niet door iedereen gewenst) hetgeen de zaak niet simpeler maakte, maar A dacht om 7:30 een mooie oplossing gevonden te hebben in een potje met rode pesto dat hij in de koelkast gevonden had en stond, toen ik om 7:45 de keuken in kwam, een grote pan met dikke macaroni's te koken. Dat potje pesto kwam me bekend voor. Zeker nadat ik gisteravond post hoc ontdekte dat A een oude yoghurt opgelepeld had waarvan de bovenkant van de pot (bij nadere inspectie bij lamplicht) turquoise-beige was, leek het me zaak de pesto te controleren. En ja hoor, een wit pluizig plekje aan de bovenkant. Pesto exit. Wat nu? Normaal ben ik niet voor 1 gat te vangen als het gaat om creatief koken met niets, maar deze ochtend moest ik toegeven dat mijn hoofd net zo leeg was als de koelkast: 1 ei (maar om nu dit ene ei over de beide lunchtrommeltjes te verdelen, leek te treurig voor serieuze overweging), 1 komkommer, een paar wortels, en 3 tofutoetjes. Op het aanrecht lagen een paar uien en een aardappel. Het was 7.50 en Marcy kon ieder moment vanuit de schoolbus bellen dat ze stond te wachten op R. En dus kregen de beide kinderen een dampende bak met dikke macaroni's mee, afgesmaakt met een scheut high-quality olijfolie en versgemalen zwarte peper, daarbij een fles puur water en een sinaasappel from scratch; en wij, falende ouders, hopen maar van harte dat de juffen deze lunch scharen onder een authentieke puristische Europese leefwijze. En ach, is olijfolie niet eigenlijk hartstikke gezond. En zo'n lege koelkast geen bijzondere leerervaring?

Victoria

Op donderdag kwamen papa en ik aan in Victoria. Het was lekker warm weer. In Victoria deden wij veel leuke dingen. Wij zagen zelfs een humming bird! Wij gingen naar het royal British museum. Daar waren heel veel leuke dingen te zien, zoals een slang, vogels of maskers die indianen hebben gemaakt. Ze hadden zelfs totempalen. We keken daar ook een imax film (bioscoop). De film ging over een paar mensen die in grotten zochten voor extremephiles, maar geen normale grotten. De grotten waar zij naar toe gingen hadden extreme temperaturen bv. een keer gingen ze naar Groenland om in een ijsgrot te zoeken! Wij gingen ook naar het strand dat was erg mooi. In Victoria vond ik ook een hele grote dennenappel! In de schaak kampioenschap deed ik het niet erg goed. Ik kwam vijfde. Maar we hebben bijna het record van Alberta gemaakt we waren er alleen een halve punt van weg! Alberta was derde in Canada!