De daklozen

Op de vooravond van ons vertrek uit Edmonton rijden we naar downtown voor een afscheidsetentje bij onze Grieks-Canadese vrienden. Met een weemoedig gevoel rijden we omhoog, en werpen wat blikken over de stad. Tijdens het eten krijgen we flashbacks; het gevoel is als 3 jaar geleden, toen we ook als dakloze familie de gastvrijheid genoten onder de daken van anderen. We zijn weer met z'n viertjes, op elkaar aangewezen, in 1 schuitje.

De volgende ochtend, terwijl wij onze laatste doekjes langs de laatste randjes halen, komen de huisbazen langs. Ze zien het zweet op onze ruggen: Of ze toch nog wat later terug moeten komen? Geen slecht idee. Een paar uurtjes later moeten we toch echt de deur van het witte huisje - niet meer het onze - achter ons dichttrekken. Maar gelukkig is er nog de garage, de Jeep, en niet te vergeten zijn daar ook nog onze vakantiespullen:

We pakken en herpakken terwijl de huisbazen en hun hondjes toekijken, totdat alles past. Het regent pijpestelen terwijl we wegrijden. Nog even boekjes voor de vakantie halen bij de Chapters, een kop koffie, en dan is het afscheidsritueel compleet. Op naar Jasper, en niet omkijken. We stoppen op de plek waar we altijd stoppen, omdat het uitzicht zo mooi en wijds is.

We zetten ons dak op, en zijn klaar voor de grote langverwachte ontspanning in de zwavelbaden van Miette, nu niet als inwoner maar als toerist.