A. leest tegenwoordig "The quest for consciousness: A neurobiological approach" en sindsdien domineren de zombies ons bestaan. Tijdens deze laatste dagen helpen ze ons alles op orde krijgen, terwijl ons bewustzijn samen met J. lamenterend op de bank naar buiten staart, of nog een kop koffie bij de Tim Hortons drinkt. De zombies hebben een plan gemaakt, een lijst en vinken af, 1 voor 1. Veertien, bijna vijftien, of nee zestien dozen hebben ze ingepakt, kleine deeltjes in sokken, opgestopt met onderbroeken en handschoenen, en dichtgeductaped. Drie jaar Canada hebben ze erin gepropt. Soms was het iets waarvan ik me nog herinnerde hoe we het in Nederland gepost hebben en in Canada weer uitgepakt hebben. Mijn fiets, heen gevlogen, gaat nu varen.
Vandaag reden de zombies ons naar de Bonnie Doon shopping mall, waar we drie jaar geleden onze eerste konijnenrace zagen. Toen op de terugtocht van een househunt, vandaag voor een tetanusprik voor het geval we met een open wond in de modder terecht komen tijdens het zeekayakken. Met prik in onze arm reden de zombies ons naar R.'s school, en ze gingen uit wandelen terwijl ons dochtertje voor een publiek van zo'n 300 mensen Twinkle Twinkle Little Star en Hot Cross Buns op haar cello plukte.
In de gymzaal herinnerde ik me de eerste kennismakingsochtend op haar school, en twee Christmasconcerts. Toen kwamen de zombies weerom, duwden ons uit de zaal en pakten nog eens drie dozen in. Onderwijl had J. nog een fieldtrip naar Elk Island. Morgen gaat R. nog naar de zoo, en ik nog een dagje naar de universiteit. Donderdag haalt Sam de dozen op. Vrijdag halen de zombies een doekje over het huis. En zaterdag, zaterdag zeggen we "dag dag Edmonton, het was een mooie tijd". En als ik dit schrijf, krijg ik alweer een brok in mijn keel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten