Doorheentjes en smeltende koffie

Rebecca moet Engels leren, maar gisteren waarschuwde mijn collega Johanne me nog dat we ook erg goed op haar Nederlands moeten letten. De "Canada Statistics surveys" van 2001-2006 laten namelijk zien dat Nederlanders, van alle immigranten hier, de #1 assimilatoren zijn: Ze verliezen hun moedertaal sneller dan alle andere immigrantengroepen. Dus we letten op het Nederlands van Rebecca en daar is inderdaad wel een en ander over te zeggen. Zo maakte ze me vanochtend wakker met de mededeling dat de "doorheentjes" van het rompertje van haar pop te groot waren. Het blijken de armsgaten te zijn. Daarna duwde ze Alexander een klein roze plastic kopje in de mond: "Papa! Je moet snel de koffie opdronken anders smelt-ie." Ik zie hier wel enig verband met haar terugkerende bericht "Ik heb het sooo koud" terwijl het zweet ieder ander uit de porien stroomt. Toch weet ze wel dat winter en koelkast koud zijn en zomer en oven warm. Nog een laatste voorbeeld van de talige vorderingen van onze jongste spruit, die (1) het ondergebruik van de stembanden laat zien c.q. het overgebruik van het kenmerk [-voice], en (2) productiviteit van het meervoudssuffix -en door een verkeerd gekozen werkwoordelijke stam toch goed te vervoegen: "Krappe heeffe altijd staarten". Afijn, zo gaat dat de hele dag door met de wijsheden van een 3-jarige en de memoires van een vakidioot.

Op 4 september heeft Rebecca haar eerste dag in het Early Learning Centre. Ook zij moet haar paar "indoor shoes" hebben. Waarschijnlijk ook een paar "runners". Vermoedelijk loopt volgend jaar het hele gezin op een paar stralend witte sneakers als echte #1 assimilators. Verder kan Rebecca afwisselend naar de hoek met letters, de knutselhoek, de "science corner", de gym en de rustige hoek om al de vergaarde kennis te laten bezinken. In de middag zet de kokkin haar een warme hap voor om een geschikte voedingsbodem te creeeren voor al die kennis. In november mag ze haar favoriete speelgoed meenemen en de peergroep daar iets over vertellen. Wij verheugen ons daar allemaal op.


Vanuit ons appartementje hier blijkt het een wandelingetje van 10 minuten naar de Sasketchwan te zijn. Ineens zijn we dan in het bos, lopen op een heuvelachtig wandelpad, begeven ons op eigen risico op een gedeelte van het pad dat op instorten staat (kijken wel eerst waar we ons kunnen vastgrijpen, mochten we ineens dreigen weg te dobberen) en komen dan uit bij de fietsbrug. De foto boven geeft het uitzicht vanaf het midden van de fietsbrug richting zuiden, de foto onder geeft de blik naar het noorden. Als Jakob van de ene kant van de brug naar de andere rent, horen we "Pas op!" en er rijdt een gehelmde fietser voorbij op een oude racefiets. Weer zo'n #1 assimilator. De Sasketchwan is ondiep, we kunnen de bodem zien. Een paar dagen geleden waren we nog bij de oorsprong van deze brede rivier, bij de druppeltjes die van het Columbia Icefield afsmelten.