Bij benadering

Het was vandaag een dag, zoals je je die voorstelt bij een Canadese familie. Nu zijn we geen Canadese familie, en een paar dingetjes liepen dan ook anders. De dag begon met de gebruikelijke 3 wekkers. De eerste is humaan: het horloge van Alexander, dat vriendelijke piepjes uitzendt. Prima om lekker op door te slapen. Dan gaat de wekker op de schouw van onze slaapkamer. Die loeit als een baltsige koe, maar juist op het moment dat het onverdragelijk wordt, daalt de verrukkelijke stilte in. Als laatste is er de radio in de keuken, de lelijkste die de Canadian Tire in de aanbieding had en het geluid is abominabel. Zolang droge BBC stemmen over het wereldnieuws praten, houden we het uit. Maar als dan CJSR even later inzet, dan moet er iemand naar de keuken rennen.

Maar, waarom deze zelfgekozen geluidsterreur op een zondagmorgen? Vandaag hadden we het plan om als jackrabbitfamily mee te gaan met andere jackrabbitfamilies naar Blackfoot Recreation Park, een walhalla voor de cross-country-skier. We zijn nieuw en overal voor in! Bovendien neemt zo'n soort uitje hier meteen survivaldimensies aan, en wordt ook altijd een hout en een bijl ingepakt, alsook een berg worst. Dat wilden we wel eens meemaken. Maar omdat we geen profi's zijn, was het zaak om vroeg op te staan. Om 10.30 moesten we bij Waskahegan staging area zijn. Hout, bijl, worsten, 8 ski's, 6 stokken, 16 wanten in de auto. Zonnenbrandcreme? Nog wat campingbestek, borden en zakmessen, misschien? Om 9.45 strak zaten we in de auto. Zonnetje scheen, lucht mooi blauw, de weg was een ijsbaan.

En zo reden we over Whyte Ave. CJSR had een jazzprogramma. Alexander vroeg of hij het campingbestek, borden en zakmessen wel uit de keuken had meegenomen. Bij mijn 3-voudige controle of alle stekkers uit de stopcontacten getrokken waren, was me niets opgevallen, dus ja, alles leek in orde. Toen maakte Alexander een mij volstrekt onbekend geluid, ongeloof en besef tegelijk. Ik zag niet wat hij zag maar het bleken, in de achteruitkijkspiegel, de borden te zijn die een voor een langs de achterruit zeilden, samen met bestek en zakmessen. Jakob zette het op een brullen. Zijn speciale zwitserse zakmes -waar we hier overigens alle bedden mee in elkaar geschroefd hebben - was ook op weg naar beneden. Becky, zonder een enkele andere reden dan broer's brullen, zette nog harder in. We konden een zijweg induiken, auto stopzetten. Met gevaar voor eigen leven heb ik de zakmessen kunnen redden voordat een kudde brommende Silverado's ze platreed. In reconstructie: Borden, bestek en zakmessen waren inderdaad meegenomen uit de keuken, maar daarna vergeten en achtergelaten op het dak van de auto. Alexander herinnerde zich inderdaad terecht dat hij geen borden, bestek en zakmessen in de auto gezet had. We zijn het gewend. De ene keer lach je erom, de ander keer huil je. Ik weet niet meer wat we vandaag deden, maar het weer was mooi, de sneeuwvelden wachtten, evenals de gegrilde worsten.





Thuisgekomen zetten we onze all Canadian day voort met als thema fundraising. Er moesten muffins gebakken worden voor de Muffin Madness, een verkoop in Jakob's klas om het Mennonite Center for Newcomers hier te steunen. We hadden ingetekend voor 12 vierkante nepmuffins, d.w.z. Kasimir's Kuchen in 12 stukken gesneden. We dragen ook ons steentje bij aan het Canadese mozaiek (geen melting pot!). De oven snorde, Jakob brak de eieren, Becky woog de bloem. Alexander knipte de folie, Jakob pakte in en Becky en ik plakten de labeltjes. We waren trots op onszelf en onze muffins:


Een paar uurtjes later, een slaperige stem vanuit Jakob's bed: "Maaaam, mag ik nog wat heel belangrijks zeggen? In mijn binder zit een groen papier met daarop alles wat er deze maand gebeurt. " En wat zien we daar? Het cirkeltje van de dag werd rond. Zoals de bordjes vergeten op de auto stonden, hadden we ook hier ons steekje laten vallen. Een week te vroeg glansden de nepmuffins ons tegemoet.

Het was een dag van kleine gebeurtenissen en grote emoties.