Djeeezper Part 5: De eerste loop

Een hele loop hebben we vandaag gedaan. 1h door het bos. Wij zagen eerst een mooie poster:


Toen berensporen (deze zijn van een bruine in Kamchatka, de enige die WikiCommons ons kon leveren, met dank aan Jan van der Crabben):

maar ontmoetten slechts Wapiti. Die keken ons, ondanks gezang, strak aan zonder een poot te verroeren. Daarvoor hadden we onze onderneming op pad No. 2 in het achterland van Pyramid Lake gestaakt. Na, we waren er ook wel een uurtje op pad, heel rustig en voorzichtig, maar het bos was ons dan toch te dicht en onoverzichtelijk, en het pad te lang.

Op het vastgevroren Pyramid Lake Island, dat tenminste niet weg kon drijven (This is your island. Hundreds of lovers have held hands here!) namen wij rust en vonden op het ijs een spin.


Skiën mocht niet van R en zo koos drijvende kracht E de eerder genoemde loop, via routes 2, 8c en fireroad. E houd niet van heen een weer, het moet een sluitende kring zijn, wij gingen mee en het lukte!

Avonds werd de wens van de kinderen (Mama, eten we vanavond in een cafe?) vervuld, maar met een staartje, het werd Japans eten met stokjes. Ook duurde de bereiding erg lang, en lagen J en R in de meest onfatsoenlijke posturen schuin op de zitbanken, met knalrode wangen van nog een dag frisse berglucht, het was heel lekker en werd door mij tot feestmoment en vakantiehoogtepunt verklaard.

Volgens mijn gevoel moet elke vakantie zo'n hoogtepunt hebben, en vaak is dat een gemeenzame maaltijd. Hadden wij vanmiddag een Grizzly gezien en overleefd, had dat natuurlijk de Japanse maaltijd uit het veld geslagen. E had er moeite mee, vakantie is voor haar amorf, tijdspap, voor mij meer golvend, golvende zoete pap.