Bitterballen

De vriend van mijn Griekse collega is een Canadees die van koken houdt, en dus hadden we hem, nu mijn Griekse collega een tijdje in het wetenschappelijk Mekka aan de oostkust resideert, uitgenodigd voor Hollandsche pot. Hij komt van de boerderij, en is wel wat gewend. De klapstuk had al een uurtje in de pan gesudderd; uien, aardappels en wortels lagen klaar om gehakt te worden. De jus was nep, en bleek na bestudering van het etiket, niets met vlees te maken te hebben. Hutspot dus. Over het toetje, de vla, had onze huisduitser zich gebogen. Onder het motto van meneer Wateetons "dingen die u met minder moeite en voor minder geld in de supermarkt kunt kopen" was het gelukt om een vanillestokje van 6 Canadese dollars te kopen. Nu moest het de 3 rauwe eidooiers nog lukken om zonder kookthermometer op de juiste temperatuur te komen. Omdat we de vla wilden bestrooien met hagelslag, besloten we in de morgen om op expeditie te gaan richting Ben's meat & deli. Of eigenlijk was de directe aanleiding het hapje vooraf, bitterballen met mosterd, en tegelijk ook een natuurlijk vervolg op ons bezoek aan aan de K&K, ruim een maand geleden (wat nog een Leberkaese opleverde). Toen we de Jeep parkeerden zagen we, door de etalage, de rollen Bolletje torenhoog opgestapeld. Kroepoek, stroopwafels, klompen, appelstroop, drop, blikken boerenkool, het beste wat Nederland te bieden heeft. Rita was trots geweest. Maar ... geen bitterballen. Vroeger werden deze eigenhandig in de winkel gedraaid, maar helaas waren kunde en vaardigheid niet van generatie op generatie overdragen. De suggestie van de baas was om de uit Ontario geimporteerde kroketten te frituren en in stukjes te snijden."Mwaaah, dat is toch geen bitterbal", zeiden we, eetsnobs als we zijn. Toch om te testen een pakje Ontariaanse kroketten meegenomen en voor de zekerheid nog een pak vanillevla. En we schrijven meneer Wateetons aan voor een tip in de serie "Dat maakt u toch zeker zelf".