Zelfs al moeten ze zigzaggen, er wordt geskiet tot het laatste klontje sneeuw langzaam druppend in de bodem verdwijnt. Zoals de Nederlander die blijft fietsen ook al is het wegdek een ijsbaan, en zijn 3 kinderen in weer en wind achterop, voorop en naast de fiets blijft transporteren. En zo heeft ieder land haar nationale trots. Wij, duidelijk geen Canadezen, hadden al geen enkele ski meer meegenomen, en ons volledig voorbereid op de finale potluck.
De vuurpot rookte en er werden s'mores gemaakt. Eindelijk begreep ik wat het was: twee crackers en daartussen een gesmolten marshmellow met chocolate chips of een stuk chocolade. Waarschijnlijk doet menigeen er ook pindakaas tussen, of jellybeans. Voor het eerst zag ik ook de jellybeansalad, met coconutdressing (zie foto boven). Ik durfde het niet te proeven. Een hotdog ging er wel in.
Rebecca deed nog rennend mee aan een ski-sneeuwbal biathlon. Jakob had besloten dat de tijd begonnen was waarin hutten gebouwd worden, en zat met zijn vriendje in het bos. Weer een jaartje wachten, en dan kunnen we weer skieen. Omdat we ons deze winter een beetje bedrogen voelen - geen stoere verhalen deze keer - keken we deze week Zero Kelvin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten