Om 9.45 staan we op Alma's beach klaar voor de
beach walk, onder leiding van een ranger, want we hopen meer te horen over het geheim van de hoge getijden hier in de
Bay of Fundy. Het blijkt dat we aan de rand van een soort badkuip zitten. Stel je voor: je zit in bad en duwt het water steeds een kant op. De golf aan de andere kant wordt geleidelijk steeds hoger (tot over het randje) omdat de totale hoeveelheid water die aan de andere kant is, steeds groter wordt. Als dan ook nog eens de maan, zon en aarde op 1 lijn staan, zoals met volle maan, of de nieuwe maan, werken de alom aanwezige trek- en duwkrachten nog een stukje mee en is de vloed extra hoog, springvloed dus. Weer wat geleerd.
Als we naar de waterlijn toelopen ondervinden we hoe snel het water op kan komen hier. Terwijl ik naar een barnacleklomp kijk, waarover zo meer, word ik bijna door het water ingesloten.
De barnacle is een raar beest. Ze zijn klaarblijkelijk familie van de krab en de zeekreeft, maar lijken er niet echt op. Ze zitten met z'n honderden op een kluitje aan een steen vast, zitten hun hele leven in hun huisje en houden van laag water. Aan de bovenkant van een barnaclehuisje zitten twee schuifdeurtjes, die onder water opengaan om een paar barnacle-grijparmpjes, of beentjes, naar buiten te laten graaien naar plankton.
Nu vroeg ik me, toen ik dit zag, af hoe de barnacle zich reproduceerde. Lange leve Wikipedia! Het blijkt dat veel barnacles hermafrodiet zijn, maar dat lost niet alles op want ook voor hen is het klaarblijkelijk gezond om een beetje rond te kijken. Maar hoe doen ze dat dan? Ze weigeren immers hun huisje te verlaten. Nou, ze hebben gewoon enorme gereedschappen; echt waar, lees
hier.
's Middags maken we nog een mooie wandeling naar Matthew's head en Wolfe Point. Het klaart op, langs de kant zitten konijntjes en we zien waarschijnlijk een zogenaamde
hoender (grouse).
's Avonds sprokkelen we hout bij elkaar van alle campsites om ons heen, en bakken een zak vol scallops en vis als avondeten. We stoken het vuur nog eens hoog op, want het is ons laatste vuur deze vakantie. Morgen rijden we in een ruk door naar Montreal.
Als we naar de waterlijn toelopen ondervinden we hoe snel het water op kan komen hier. Terwijl ik naar een barnacleklomp kijk, waarover zo meer, word ik bijna door het water ingesloten.
De barnacle is een raar beest. Ze zijn klaarblijkelijk familie van de krab en de zeekreeft, maar lijken er niet echt op. Ze zitten met z'n honderden op een kluitje aan een steen vast, zitten hun hele leven in hun huisje en houden van laag water. Aan de bovenkant van een barnaclehuisje zitten twee schuifdeurtjes, die onder water opengaan om een paar barnacle-grijparmpjes, of beentjes, naar buiten te laten graaien naar plankton.
Nu vroeg ik me, toen ik dit zag, af hoe de barnacle zich reproduceerde. Lange leve Wikipedia! Het blijkt dat veel barnacles hermafrodiet zijn, maar dat lost niet alles op want ook voor hen is het klaarblijkelijk gezond om een beetje rond te kijken. Maar hoe doen ze dat dan? Ze weigeren immers hun huisje te verlaten. Nou, ze hebben gewoon enorme gereedschappen; echt waar, lees hier.
's Middags maken we nog een mooie wandeling naar Matthew's head en Wolfe Point. Het klaart op, langs de kant zitten konijntjes en we zien waarschijnlijk een zogenaamde hoender (grouse).
's Avonds sprokkelen we hout bij elkaar van alle campsites om ons heen, en bakken een zak vol scallops en vis als avondeten. We stoken het vuur nog eens hoog op, want het is ons laatste vuur deze vakantie. Morgen rijden we in een ruk door naar Montreal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten