Earl's oog en de genen van Lunenburg

Vanaf 7 uur zitten we voor het raam van het hotel gekluisterd. Volgens de laatste berichten komt Earl om 11 uur in Halifax aan. Door het koele zeewater is Earl inmiddels een categorie 1 orkaan geworden, of misschien zelfs niet eens een orkaan maar een tropische storm. Als de specialisten strijd gaan voeren over de benaming van dit natuurverschijnsel dan kan Earl geen serieuze bedreiging meer vormen. Bij het ontbijtbuffet is het gezellig druk, het grote tv scherm staat aan zodat we allemaal de wederwarigheden van Earl kunnen volgen. Na het ontbijt worden de conferentieruimte en de lounge beschikbaar gesteld en is er onbeperkt koffie voor iedereen. Er worden bakken chips neergezet en men voert kleur- en speelmateriaal voor alle kinderen aan. Wij gaan met z'n vieren naar de fitnessruimte. Ik kies een bergachtig gebied op de fietsmachine, A. en J. leggen kilometers af op de loopband en R. tilt gewichten omhoog. Op het moment dat het oog van Earl over Halifax raast, zitten wij in de hot tub.

Rond 12 uur gaan A. en ik naar buiten. De wind die waait is warm, en komt in vlagen. Bij de werf wijst een mevrouw ons op een dak dat op het water drijft. De meeuwen deinen lekker mee met de golven. Rond 2 uur besluiten we dat Earl voor ons verleden tijd is. Maar ... dat was te vroeg gejuicht. De tank van opa Duitsland heeft nog voldoende voor 50 kilometer, en dat is te weinig om ons doel te bereiken. Het eerste tankstation is gesloten, vanwege stroomuitval. De tweede en derde ook, evenals alle volgende. Door Halifax rijdend zien we dat de stroomuitval niet het enige gevolg van Earl is. Takken liggen overal verspreid, een veranda is ingestort, een dak zucht onder het gewicht van een boom. Uiteindelijk kan iemand ons vertellen dat er 1 tankstation open is. Eindelijk, rond 4 uur, gaan we dan echt op pad. Via een kleine detour komen we door Lunenburg, een oud stadje met een mooie haven. De lucht is blauw, er schijnt een avondzon. Een bootje drijft op de kop in het water.

Later zullen we lezen dat in Lunenburg en het iets zuidelijker gelegen Yarmouth een buitenproportioneel aantal honderdjarigen woont; is het is de rest van Canada 14.6 op de 100.000, in Nova Scotia 21 op de 100.000, hier zijn het er maar liefst 50 op de 100.000. Het is een bron van wetenschappelijk onderzoek. Wat is het recept? Het blijkt niet perse de gezonde levensstijl te zijn. Levenshouding? Zijn het die paar oersterke genen die ooit door de Duitse settlers meegenomen zijn? Of het positieve effect van inteelt?