De zomer van 1979

"En zijn jullie gesetteld?" Dit is de vraag die mij de laatste weken meerdere keren door het thuisfront gesteld werd. Lastige vraag, hoor. Het is verbazingwekkend hoe snel het leven, na een kleine wending, weer zijn normale gang hervindt. Opstaan, ontbijt, iedereen in de helmen hijsen (en nu ook al voorzichtig af en toe een paar handschoenen), fietsen, boodschappenlijstjes, de ups en downs van het driekoppige monster Winehouse, Lohan en Spears. Het allerbasaalste is niet meer ons dagelijks brood, en we kijken alweer melancholiek terug op die eerste weken van hektiek en verbazing. Gisteren foto's van Utrecht bekeken, ter voorbereiding op Jakob's "oral presentation" komende maandag. Vandaag wat grazige weiden en wijdse zeegezichten ingelijst en de Dom op de desktop geplakt. Als ik aan Nederland denk, is het alsof we iedere vrijdag om 12 uur in de middag een Duvel met bitterballen bij de Winkel van Sinkel gingen eten. We hebben het 1x gedaan. Er wonen andere mensen in "ons" huis, zo heb ik vernomen. Zou Mama is raar nog naast de deur geschreven staan? Het stond er al toen wij er kwamen wonen, en we hebben het gekoesterd. Op de een of andere manier denk ik dat de nieuwe bewoners het weggepoetst hebben met schuurmiddel, en zo hoort het ook. Jaloers heb ik gekeken naar vriendinnen die wisten waar ze wilden wonen, een huis kochten, kind 1, 2, en alle volgende baarden en zich zonder schroom settelden. De enige plek die bij mij in aanmerking komt is het huis van toen ik 7 was, tijdens de zomer van 1979. Misschien komt het door de kalender van het jaar 1979 die 10 jaar boven mijn bed hing en zich in mijn hersenen ingevreten heeft, of doordat ik kind was. Terugkomend op de vraag waarmee deze korte overpeinzing begon, denk ik dat we ons naar beste kunne gesetteld hebben. Heel snel en heel ondiep.