The lost tribe of science

De UofA is de beste plek voor postdocs: lees dit. Over een jaar of wat is de UofA de tweede universiteit van Canada als het gaat om het aantal postdocs. Nu lopen er 460 rond en doel is om dat te verdubbelen. Twee jaar geleden heeft dit groeiende aantal postdocs besloten zich te verenigen in de pdfa, de postdoctoralfellowassociation. Nu ik een jaartje of wat terug besloten heb dat ik ergens bijhoor, en me de dag erop aangemeld heb bij de vakbondvoorwetenschappers (vawo), weet ik ook hier wat te doen en heb gisteren act de presence gegeven bij de eerste pdfa-bijeenkomst van dit jaar. Een prettige bijkomstigheid was de gratis pizza. Hier weten ze hoe je een armlastige postdoc vanachter zijn of haar computer moet sleuren, want ook wetenschap gedijt bij een goed gevulde maag. Naast me zat Svetlana Kirilenko uit de Soprano's ("I am comink vvrom Poland, and workink vvery hard"). In totaal waren er 35 stuks (7,609%), waarvan meer dan de helft nieuwe aanwas en 90% afkomstig uit het buitenland. Ik was de enige postdoc uit Nederland. Samen met een Engelse en eentje die, naar eigen zeggen, overal vandaan kwam (dus ook Europa), was Europa op de bijeenkomst vertegenwoordigd met 3 deelnemers (8,571%). Met de sekse-factor erbij komen we snel uit onder het zeeniveau. Dan weten we ook getalsmatig weer waar we staan. Maar daar gaat het niet om: Gisteren bleek dat de postdoc, die normaal in limbo is (quote van een stamgenoot), uit limbo wil. In limbo, het voorgeborchte, aan de rand van hemel of hel, kun je "volledige en opperste natuurlijke gelukzaligheid genieten, maar zonder de directe aanschouwing van God zoals de hemelingen" (bron: Wikipedia). De UofA mag dan dan no.1 zijn, desondanks bestaan hier slechts stafleden en studenten, maar de postdoc, de slaaf van de professor, is vleesch noch visch, zit tussen tafellaken en servet, en betaalt uit het gescheurde, gevlekte en bovenal bijna lege postdocbeursje overal het volle pond. Er moet gevochten, gestreden, gelobied worden. Wij bestaan! Roodverhitte koppen. Pizza's vlogen in het rond. Ik hield mijn hart vast, want ga je links van limbo dan stort je de hel in en sla je rechtsaf dan stijg je op naar hemel. Geef mij maar limbo, met mijn beide voetjes stevig op de grond. Voorzichtig peilend keek ik rond, afvragend of ik bij de vijandige buurstam beland was en zo levend geroosterd zou worden. Hadden we niet altijd gedroomd van een leven voor de zuivere wetenschap, zonder meta, sub of perifysica? Zo ondervoed zagen ze er trouwens niet uit (hoewel ik er eentje betrapte die twee stukken pizza in zijn zak stopte). Stilletjes kneep ik er tussenuit, verschool me weer achter de computer, codeerde tevreden nog een paar bestandjes en vergat wat er die middag gebeurd was. Tot ik hedenochtend tegen een speciaal postdoctarief een volledige vrijkaart voor totaalgebruik van alle zwembaden, klimmuren, en gyms op campus bemachtigde. Wat blijkt: Het meest recente succes van de pdfa. LANG LEVE DE PDFA!