Zo gaat het niet langer

De bezoekersaantallen van ons blog zijn dramatisch gedaald. Zo gaat het niet langer. Maar goed nieuws want zo hoeft het ook niet langer. Sinds een minuutje of 5 kan ik vanuit mijn rocking chair op de University Avenue de lezer weer bedienen van onze eerste stapjes in het nieuwe grote land, met een overdrachtsnelheid van 10Mb/sec.

Wat is er allemaal gebeurd? Jakob gaat nu al weer twee weken naar school, en is vandaag de trotse bezitter geworden van een zippered binder of was het een bindered zipper? Zijn wekelijkse programma bestaat uit Language Arts (met deze maand de focus op "voice"), Math ("number concepts" is het thema), Social Studies ("Stories and Histories of people in Alberta" af te sluiten met een zelfgeknutselde familietree), Health ("multiple intelligences"), Art ("facial features"), Science ("hearing and sounds"), Physical education, Music, French, Technology, en daarnaast hangen in het klaslokaal voor onze Jacky overal briefjes met daarop een Engels woord. Op het raam hangt bijv "window" en op het bord "whiteboard", hij wordt tevens ettelijke malen uit de klas geplukt voor een individuele benadering van zijn type 2 probleem. Elk "speciaal" kind hier krijgt een code; die van Jakob is dus 2. Nu ja, om een lang verhaal kort te maken: Jakob is lekker bezig. Ook alweer een viool + bijbehorende juf. Wij begeleiden hem hier op de piano, en op vrijdag springen de paardjes vrolijk rond op zwarte of witte veldjes. Becky brengt tijd door bij de Popsicles in het Early Learning Center van de UofA, lijkt na de eerste topdag toch wat moeite met de inburgering te hebben, en vertelt na een dag daycare smakelijk welke kinderen allemaal in welke hoek gezet zijn (punishment corner). Ze is doorgaans erg tevreden over de lokale kokkin, waarvan we de kunsten 'sochtends bij het wegbrengen al mogen opsnuiven, maar vindt vooral veel dingen raar. Maar we zetten door, hebben we afgesproken, en ze krijgt er binnenkort nog een extra dag bij, tbv de brainwash en het rare zo snel mogelijk gewoon te laten worden. Ook Becky heeft een indrukwekkend programma en beweegt zich van gym, naar craftscorner, naar sciencecorner, naar writingcorner, naar housecorner, naar builingblockscorner, naar buiten en weer naar binnen, en vooral lekker lined-up naar de bathroom. Alexander heeft na 5 dagen dagelijks bezoek aan de United Bicycles een fiets die zijn stoutste dromen, nee ieders stoutste droom, doet verbleken. Een verend gevaarte met rupsbanden. Zijn streven is om een van die bezienswaardigheden te worden die fietsend de winter doorgaan met mondkap voor en goggles op. Als het zover is, zal ik de wereld de foto hiervan zeker niet onthouden. Et moi? Ik sleep mijn fiets, zoals dat hier gaat, mijn kantoor in, heb ook zo'n grote UofA beker voor koffie waar je mee over de campus loopt, 8 sleutels en 2 kaarten en 3 codes om op elk gewenst moment achter mijn computer te kunnen kruipen, lunch met sushi of teriyaki, zamel mokken, vorken, kaasraspen, stoelen en tafels in uit de garage van elke willekeurige universiteitsmedewerker, heb mijzelf gedatablitzt, aangemeld voor een conferentie in Banff (die mn belangrijk lijkt te zijn mbt het uitzicht en wandelmogelijkheden), me opgewonden over de ICT policy, wel een privetelefoon bemachtigd, en spreek de enige werknemer in deze one-man-business vermanend toe wanneer er niet gewerkt wordt. Als familie zijn we lid geworden van de Community League, dat ons het recht geeft op 40 public swims om de hoek en vrij schaatsen. In theorie zou ik degene in dit gezin moeten zijn die het beste kan schaatsen, ik vrees voor de praktijk. Overigens ligt er nog steeds geen ijs, en ben ik nu op de kop af 1,5 maand geheelonthouder.

(N.B. Morgen volgen foto's mogelijk film van onze omgeving)