We brengen de ochtend zwemmend door en genieten nog een lunch met geroosterde kip. Dan laden we de barrels weer in en vertrekken. Inmiddels weten we waar de bosbranden zo ongeveer moeten zijn, namelijk zo'n 8 kilometer ten noordoosten van ons. We zien de rookwolken in de verte, af en toe een waterbomber en geregeld vliegt er een spotter over.
Zoals inmiddels duidelijk is, spelen de momenten niet op het water, de portages, een belangrijke rol. Een kanotocht zonder portage is eigenlijk als een bos zonder beer. Een beetje spanning en een dosis afzien zijn nodig om het geheel een beetje op te peperen en zouten, zelfs voor - of misschien juist - angsthazen en luie donders als wij, die in het dagelijks leven voornamelijk op hun gat achter het scherm zitten. Vandaag realiseren we ons dat we eigenlijk nog geen echte portage foto's hebben, eentje met de kano op de kop, en we sturen J. achter ons aan met de camera. Meestal heist A. de eerste kano omhoog zodat ik me eronder kan manouvreren zodat het ding goed om mijn schouders balanceert, en liever niet op de nekwervel want dat zorgt voor helse pijnen.
Zo wandel ik dan weg:
A. doet alles zelf, heisen en tillen. Zelfs ook heeft hij een portage gedaan met kano op het hoofd en barrel op de rug. Pwaaah! Ingewikkelder dan de portages vandaag was het vinden van de kampeerplek. Op het aangewezen eiland had mogelijk 10 jaar geleden de laatste tent gestaan. Nu was alles dik begroeid en tijdens zijn verkenning zag A. vooral overal dikke plukken berenhaar hangen. Portages en beren, dat was teveel voor ons. Maar net als we besluiten om een paar uur verder te kanoen, zie ik iets wat lijkt op een mooie plek op een volgend eiland. Er blijkt zelfs van stenen een soort fornuis gebouwd te zijn.
Als het eten op is, zien we ineens, heel vlot vanuit het zuiden een dik donker front optrekken. We kunnen nog net alle barrels afsluiten en de tent inrennen voor het losbarst. Drie flitsen zijn dicht in de buurt. De regen hamert hard op de tent en dan is het stil. We horen het maniakale gelach van een loon in de verte. Het front is even snel overgetrokken als ze kwam aangestormd.
A. doet alles zelf, heisen en tillen. Zelfs ook heeft hij een portage gedaan met kano op het hoofd en barrel op de rug. Pwaaah! Ingewikkelder dan de portages vandaag was het vinden van de kampeerplek. Op het aangewezen eiland had mogelijk 10 jaar geleden de laatste tent gestaan. Nu was alles dik begroeid en tijdens zijn verkenning zag A. vooral overal dikke plukken berenhaar hangen. Portages en beren, dat was teveel voor ons. Maar net als we besluiten om een paar uur verder te kanoen, zie ik iets wat lijkt op een mooie plek op een volgend eiland. Er blijkt zelfs van stenen een soort fornuis gebouwd te zijn.
Als het eten op is, zien we ineens, heel vlot vanuit het zuiden een dik donker front optrekken. We kunnen nog net alle barrels afsluiten en de tent inrennen voor het losbarst. Drie flitsen zijn dicht in de buurt. De regen hamert hard op de tent en dan is het stil. We horen het maniakale gelach van een loon in de verte. Het front is even snel overgetrokken als ze kwam aangestormd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten