Op de ochtend van de zevende dag zien we de zoon van outfitter Ric voorbijkanoen op weg naar huis. Wij stappen een uurtje later in de kano voor het laatste traject; om 4PM staat het busje klaar voor ons aan de wallekant. Op het allerlaatste stukje merken we eindelijk hoe het is om te peddelen met wind tegen en voor we het beseffen helpen we onze voormalige gids Rebecca om de kano's op de aanhanger te laden. Ik had nog wel een weekje, een maandje, een jaartje, zo rond kunnen peddelen, van eiland naar eiland, met voor iedere dag een zakje eten, na het opstaan een sprong in het water, in de avond om 9.46 de tent in vanwege de muggen, het geluid van de loon en een dreigend onweer in de verte. In de avond zetten we de tent weer op in Missinipe, en vernemen daar dat de avond nadat we weggepeddeld waren van het Forest House er een blikseminslag op 400-500 meter afstand was en ten gevolgde daarvan een bosbrand. Dat was het front, waarover ik eerder schreef, en een van de drie inslagen dicht in de buurt ... Die nacht hamert de regen nog eens flink op de tent. De volgende ochtend horen we dat dit de grootste bak regen ooit in Missinipe was, we pakken de spullen in, nu niet in de kano, maar in de auto, en zeggen dag tegen de Churchill River outfitters. Maar het plan ligt klaar: als A. 50 wordt, peddelen we de Churchill River, een maand lang, met J & R in de stern en wij in de bow. En dan laten wij ons peddelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten