Als we van het Canadian Shield afglijden, komen we terecht in
Prince Albert National Park. We zijn benieuwd, hebben goede verhalen over het park gehoord. Bij het binnenrijden zien we vooral bomen, bomen en bomen. Ah ja, dat was ook zo: het park beschermt een stuk boreal forest ... Als we het stadje Waskesiu komen, weten de interpreters nou niet direct enige hoogtepunten, maar wel waar we de tent op kunnen zetten. Waskesiu ligt aan een groot meer en net als we daarover uit staan te kijken, komt er een waanzinnige wolkenpartij aan. Een oude mevrouw uit Hannover komt naast me staan, en zegt "That does not look good". Hmm nee, zo heb ik ze ook nog niet gezien, deze vakantie.
Even later barst er onweer los, met harde windstoten en regen. Wij rennen de deli & bakery in, en juist als wij weer naar buiten rennen op weg naar onze
kooi van Faraday, flitst en dondert het nog eens flink. Onweer, ik zal er nooit aan wennen. Bij de camping lukt het om een van de felbegeerde plekjes aan het water te krijgen, maar al heel snel merken we dat onze muggentactiek hier niet werkt. Netten, petten, jassen, olie, coils, muggentent en uiteindelijk DEET worden ingezet. In de muggentent, volgesprayed met een rokende coil kunnen we behoorlijk rustig eten. Zullen we morgen in staat zijn om iets van het park te zien? Later horen we dat het dit jaar een uitzonderlijk muggenjaar is in Prince Albert. We overtuigen de kinderen ervan dat we ook deze uitdaging wel aankunnen. En de volgende ochtend gaan we zwaarbewapend over de Treebeardtrail:
's Middags rijden we wat rond, en hebben prachtig zicht op een beer die doodgemoedereerd voor ons de weg oversteekt, en langs de kant van de weg wat rondwroet in de mierenhopen. Zo goed hebben we een beer nog niet kunnen bekijken. Dan vinden we een plek aan het water met voldoende wind, koken er soep, en zijn zo blij met de afwezigheid van enige mug, dat we een paar uur later ook de risotto hier koken, en de slappe lach krijgen van een oude dame en haar nog oudere moeder die vastbesloten zijn om hier een vuur aan te krijgen voor hun jaarlijkse outdoor hamburger. Ze krijgen ons vuurtje als wij in Waskesiu gaan acquarelleren, met de interpreters van Prince Albert National Park. De hemel boven Waskesiu is nu niet dreigend maar gewoon mooi, niet alleen nu in de avond, maar ook de volgende ochtend als we een kop koffie in de bakery drinken. En gaan we terug in onze eigen voetstappen van een paar weken geleden, alleen smaakte de koffie van het Minoan Ristorante toen beter.
's Middags rijden we wat rond, en hebben prachtig zicht op een beer die doodgemoedereerd voor ons de weg oversteekt, en langs de kant van de weg wat rondwroet in de mierenhopen. Zo goed hebben we een beer nog niet kunnen bekijken. Dan vinden we een plek aan het water met voldoende wind, koken er soep, en zijn zo blij met de afwezigheid van enige mug, dat we een paar uur later ook de risotto hier koken, en de slappe lach krijgen van een oude dame en haar nog oudere moeder die vastbesloten zijn om hier een vuur aan te krijgen voor hun jaarlijkse outdoor hamburger. Ze krijgen ons vuurtje als wij in Waskesiu gaan acquarelleren, met de interpreters van Prince Albert National Park. De hemel boven Waskesiu is nu niet dreigend maar gewoon mooi, niet alleen nu in de avond, maar ook de volgende ochtend als we een kop koffie in de bakery drinken. En gaan we terug in onze eigen voetstappen van een paar weken geleden, alleen smaakte de koffie van het Minoan Ristorante toen beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten