"... a boy or a girl?"

Normaal vragen mensen dit als het een baby betreft. Vandaag, op Boxing Day, vroeg de kapster het voordat ze J. (9 jaar) onder handen moest nemen. Mevr. Lulu, vandaag met blauw-paars-zwart-groen-rood-gele haren, had ons net daarvoor al een paar boeken vol met schattig gekrulde en bestaarte meisjeshoofden gegeven ter inspiratie. Een stevige mijnheer, in leren jack en vol met tattoo's, vertrouwde ons toe dat hij ook altijd een staart had tot aan zijn billen ("because the girls liked that"). Of J. ook naar rock muziek luisterde? J. vond alles best, we keken de boeken door en kozen de pony van de ene befloersd kijkende jongeman en de achterkant van de andere, zwelgende, jongeman. Zijn opa had vast liever een opgeschoren nekje gezien met de oren vrij, maar ja, tijden veranderen. En denk eens aan de Vikingen, Indianen, Grieken, Egyptenaren. Allemaal mannen met manen. Vanwaar het idee dat mannen korte haren moeten hebben? Goeie vraag. De antwoorden van de internet-community helpen me niet veel verder, maar ik neig ook naar de praktische verklaring, want je wilt niet aan je haren door de combine gesleurd worden. Maar hier leven we in een maatschappij zonder kinderarbeid en ook de strenge winters spreken voor J's lange lokken. In geen ander land zag ik zoveel mannen met lange haren en grote baarden, wat me weer bij My Winnipeg brengt, een semi-documentaire, met een mooi openingslied van de Swinging Strings, die gisteravond op het programma stond, over een stad waarvan je niet begrijpt waarom die onstaan is waar die is ontstaan en waar je blijft hangen omdat je 3/4 van het jaar in winterslaap bent. Het had ook zomaar Edmonton kunnen zijn.