Deze week waren we op woensdag avond bij de kerstvoorstelling op Rebecca's school. Die middag had ik al een kerstpartijtje in ons gebouw, samen met de filosofen, achter de rug. Beckies school heeft een eigen orkest, waar de leerlingen, naar eigen wens vanaf grade 7, in kunnen spelen. Het grade 7 orkest was vanaf september bezig, en de verenigde trompetten, hoorns, trommels, fluiten, tuba's en klarinetten konden een paar nootjes spelen. Niet iedereen had door waar de C of de B zat, maar met enige goede wil konden we er best een Ode to Joy in herkennen. De schoolband werd afgewisseld met een toneelstuk bestaande uit 3 aktes, waaraan de hele school meedeed. Nu is Beckies school van katholieke signatuur, en zij zullen dus nooit verlegen zitten om een kerstverhaal.
Dit jaar ging het om Bethlehem street, en een beginnend hoteleigenaar die daar een goedlopend hotel wilde beginnen, en er dus geen brood in zag om de arme Jozef en Maria, gespeeld door Beckies' klasgenootjes Noah en Sophia, te huisvesten. Maar ja, zo liep hij ook de drie koningen mis en na spijt, berouw en goede voornemens, was iedereen weer blij want "The Messiah is coming!". Becky speelde haar eerste rol als kip. Laten we zeggen dat ze hiermee een familie-traditie hoog gehouden heeft. 's Avonds hebben we nog Crash gekeken (prima film).
De avond erna werden we bij Jakob verwacht. Becky was met een field trip naar een icehockey wedstrijd geweest en om ca. 5 PM hadden we afgesproken bij Cafe Leva, net op de hoek bij de school, en een lokaal aanradertje. Een beetje trendy, een beetje Italiaans, en met goede koffie en de lekkerste pizza's die we tot nu toe hier gehad hebben. Jakob's school is een openbare, en dus is het ieder jaar weer afwachten hoe de kerstboodschap verpakt wordt. Bovendien was er dit jaar een nieuwe muzieklerares, en dus was het extra spannend. Bij de seculieren was de kerstboodschap een weerbericht, voorgelezen door Jakob's vriend Nick. Het was te koud, de school was gesloten, en toen werd het weer warmer. Eind goed al goed. Dat was de bottom line, en het stuk heette dan ook The Big Chill. Er werd veel gezongen, onder begeleiding van de oude piano, de hele school had mutsen op en dassen om en bewoog als sneeuwvlokjes op het podium. Jakob had een eigen line, in het poem van Room 18, maar helaas konden we niets zien en ook niet alle stemmetjes van elkaar onderscheiden. Door de sneeuw zijn we terug gewandeld; zonder muts of handschoenen want met -10 was het een aangenaam weertje.
Vrijdag was de laatste dag voor de vakantie, en in dit land waar de grote kinderen graag de wensen van de kleine kinderen vervullen, wordt er dan traditioneel met de pyama aan een film gekeken en popcorn gegeten. Bij Becky was dit in het klaslokaal met alle stuffies. Jakob wandelde met de hele school in pyama + snowsuit naar het Garneau theatre.
En toen was het zaterdag ... vakantie ... in de ochtend bleek dat er weer een laagje sneeuw gevallen was, maar de temperatuur was nog steeds mild. Jacky en Becky lagen de hele ochtend verschanst in hun sneeuwburcht tot we de boel weer bij elkaar moesten pakken, op naar de LRT voor een tochtje naar het Winspear Theatre in downtown, voor het Christmas Concert van het Edmonton Symphony Orchestra.
We zaten net op onze stoeltjes, kwamen daar twee rijtjes voor ons de Duitsers aangeschoven met hun kinderen; we kwamen Becky's oude vriendje van de daycare tegen, en zo werd die grote stad weer eens een klein dorp. Het was een erg goed orkest, een mooie zaal en een hoop entertainment, met een ware crooner en de film The Snowman, begeleid door live orkest muziek en het Cantilon Choir, eveneens oude bekenden van ons.
Een beetje overdonderd wandelden we terug, door de sneeuw, en aten ons avondeten bij old time favorite Friends 'n Neighbors.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten