Fundraising

Waar we als kinderen van Vadertje Drees en Konrad Adenauer niet aan kunnen wennen, is de schaamteloze, publiekelijke fundraising hier. Eerder dit jaar werden we geconfronteerd met een eindejaarsbedelbrief voor een donatie aan het zeskoppige team van Beckies daycare. Wat doe je dan? We zouden de onschuldige onwetende buitenlander kunnen spelen en de brief negeren. Maar, eens komt het moment dat je deze rol met minder overtuiging speelt. Bovendien doen ze hard hun best. Iedere week krijgen we een vrolijk gekleurd briefje met informatie over het weekthema zoals 'herfstfruit', 'Chinees nieuwjaar', 'eskimo-winter'. Om deze thema's vorm te geven wordt er een ware dehydreermachine aangesleept zodat de Popsicles bakken vol appeltjes dehydreren, dansen kinderen en leidsters in de gum in Chinese drakenkostuums rond en bouwen de ijverige kindervingertjes iglootjes van satehprikkers en minimarshmellows.





Dan wil je toch ook niet te lullig doen. Dus kozen we voor meedoen. Maar dan de volgende overweging: Hoeveel, 5 of 100 p.p.? Een nieuwe valkuil. Dus, om een beslissing van wat fundament te voorzien, pakten we de rekenmachine en gebruikten de volgende formule = (het totaalbedrag van vorig jaar genoemd in de brief - 5% overdrijving)/gedeeld door het aantal kindplaatsen. We waren niet klaar. Afgelopen week lag er bovenop Beckies bakje bij de daycare, het bakje met daarop haar symbol (ballon) waar normaal de extra onderbroek/sokjes/wantjes in zitten, een doos. De bedoeling was, zo vertelde ons de begeleidende brief die we te laat lazen dat we deze doos met 25 pakjes amandelchocolade van 3 dollar each van de daycare zouden kopen om ze vervolgens weer aan vrienden en familie te slijten. De doos kon ook ongeopend terug na een bedrag van 50 dollar gestort te hebben, voor parttimers zoals Becky 30 dollar. Dit laatste lazen we toen we de eerste lading amandelchocolaatjes van middelmatige kwaliteit aan het wegkauwen waren. Alexander had namelijk de onfortuinlijke pech om regelrecht in de armen van miss Fundraising te lopen, die de indruk wekte dat we die 75 dollar moesten dokken. Nu hebben we niet zoveel vrienden en familie hier, maar, zo dacht Alexander waarschijnlijk, dat lukt ons ook wel zelf. Het gaat goed.

Het is geen rare gewoonte van Rebecca's, overigens bijzonder hoog aangeschreven, daycare. Ik herinner me hoe we toen we onze bankrekening hier openden bijna een reep chocolade in onze zak hadden gepropt (lekker!). Net op tijd het fatsoen gehad om even te vragen. Bleek dat die uitnodigende reepjes wel een paar dollars waren (nieuw meubilair? een avondje bowlen voor het personeel van de branche?). Die ervaring heeft me ervan weerhouden om gretig te graaien uit de bakken met chocolaatjes en koekje die al wekenlang op het secretariaat staan. Ik vermoed, weet het eigenlijk wel zeker, dat ook daar een prijskaartje aan hangt.

De volgende stap in fundraisingland is het Casino. Hou je vast. Een heel normale procedure is dat een school hier 1x per 2 jaar een avond het Casino mag bemensen. Ouders zijn de vrijwillige krachten die avond, de opbrengst gaat naar de school. Een collega hier vertelde dat zij op die avonden opteert voor de kassa, relatief ongevaarlijk telwerk. De laatste keer hadden zij 40.000 dollar binnengehaald, goed voor een nieuwe schoolbibliotheek. Bij zulke bedragen ben je misschien wel gek om niet mee te doen, maar een ietwat immorele bijsmaak heeft het wel.