Het hout wordt in de carport gedumpt. Een voor een worden de houtblokken ontladen door de heren. Kinderen en the wife komen ook even uit hun bakovenheet huisje om te kijken.
Zo, dat is dus een cord, een hoop hout. De kindjes kunnen het morgen wel even opstapelen als ze niet aardig zijn, meent Mr Wood. Bij het schrijven van het bonnetje verteld hij ons nog dat hij hier vaak in de buurt geweest is, in de cancer clinic. Een stukje colon en blaas zijn er uit gegaan, they fixed me up with a plastic bag, en hey, now I have to look out when I bent over so that .... Jakob lijkt heel klein en zacht naast de meneer die van 3 parkas beschermd dik en groot als een oude wilg naast hem staat, en hij staart vol ontzag op de geweldige hand van de man, eine riesen Pranke, en zegt tot mij, keer op keer, dat de meneer echt, echt grote handen heeft
Toch na het eten kunnen wij niet rusten, vermoeden ook, dat andere, verkleumde landlopers, of een of 100 van Jakob's alltegenwoordige dieven zou komen en ons onze mooie houtblokken zou kunnen afpakken, willen het gedaan hebben, en beginnen om 20.00 aan het sleep- en stapelwerk. De blokken lijken euwig uit de grond na te groeien, maar wij bevestigen elkander: als je maar doorwerkt ... De isoleerkoffiebeker staat in de sneeuw en waakt over ons. Om middernacht is de klus geklaard. Morgen zullen we pas zien wat we gedaan hebben.
Daar kjjk. Mooi toch. Hout. Berkenhout. En onder de Veranda ligt nog een hoop populier.
In de kachel brant het prachtig, gezellig, geluidsloos, lang. Het wordt warm, de draak in de kelder kan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten