Djeeezper Part I: Heenreis

Het is Djeeezper! Er wordt ons een ellenlange uitgerekte door de neus geperste eeeeee naar het hoofd geslingerd. Het Engels van de kinderen heeft precies die vowelquality die wij alleen kunnen waarnemen maar nooit zullen produceren. Wij kunnen ze dan wel weer naar Djeeezper brengen, of eigenlijk kan ik dat ook niet eens, zo zonder rijbewijs. Betalen, dat kan ik dan wel weer. Maar het gaat er nu eens niet over wat wie wel of niet kan want we gingen op onze eerste Springbreak-vakantie.

De laatste keer dat we deze route, tussen Djeeezper en Emment'n, reden was het nacht, en was er alleen groot zwart bos bos bos met een enkele desolate nederzetting. Overdag bleken deze dorpjes ook niet het toppunt van gezelligheid, maar een zekere charme kan ze toch ook niet ontzegd worden:

Edson, waar we hieronder de auto geparkeerd hebben, heeft, zo vernam A vandaag, de meeste methadonverslaafden van heel Canada. Een oase in deze streettown was de Mojo, en de koffie was ongekend goed.

Nog even door Hinton, de parkpoortjes, en dan rijden we door grimmigheid grijsheid van een andere orde:

Aangekomen in onze loft suite met kitchenette hebben we voor het eerst van onze vier levens kennisgemaakt met de binnenkant van een blik Campbell's soup, nog even aan de wellness gewerkt door in de hot tub te dobberen, en J&B hebben zich klikkend en zappend gelaafd aan de vele verboden vruchten in de wereld die televisie heet.