Familie gehalveerd

Onze lieve kleine familie is verscheurd door een afstand van 10000 of 1000000 km. Wij leefden weer mee met hulp van flighttrackers en een continue scan van alle nieuwstschannls, tot zij over het grote water waren. Het is een wonder dat het gelukt is, vliegend door de lucht, de dunne zachte lucht, als goden. Een vogelveer valt er doorheen, een papiertje, een regendruppel, als of zij niet bestond, maar de goden zwemmen erin als in een zachte zee.

In het echie hotsen ze helaas eerder als een dozen-Ikarus door de luchten, op vleugels van blik, die vastgenageld zijn met angst en volgepompt met zwarte kerosine dat er om smeekt om te ontvlammen, te ontploffen, te branden met 1000 dol en in zwarte woedende walmen op te stijgen.

Wij zitten dan heel stilletjes achter de tafel en het scherm, durven nauwelijks de stoel te verschuiven, drinken ons water voorzichtig, om het wankele evenwicht van de wereld en al, dat nu op dit moment onze lieven in een onwerkelijke trance in de lucht houdt, zij daarginds boven de ijsmeren van diepte tot diepte schuift, niet te verstoren. Wij laten ook onze gedachten zo ongericht mogelijk dwalen, ook zij zijn verdacht, ook de stromingen die dat uitgewrongen handdoek achter de brandende oogjes opwekt tasten de heilige, kostbare balans aan ...

Het zal wel goed gaan: wat zit in die zin een machteloosheid, een volledige overgave aan de continentaalkrachten die ons leven uiteindelijk bepalen, ons vermalend tussen gebergtes. Hoe dan ook - wij bleven hopen, en wij kregen gelijk ook nog, ze hebben het gered. Via de verbinding Skype - AH mobiel bereikt ons in de vroege ochtend dan de boodschap, en in de achtergrond horen wij, door het stationslawaai heen, de klokkenheldere stem van Rebecca, die blijkbaar lachend van genot de turbulenties begroete tijdens de vlucht, er zit toch iets goddelijks in de de mens, de overmoed ...