Do not spit!

Het is nu woensdag 18 maart 2009, 11:49 AM. Na een onverwacht rustige nacht, en een ogenschijnlijk normaal begin van de dag, waarop in verband met St. Patrick Rebecca helemaal in het rood naar de daycare ging, reden we om 10.30 AM richting de wijk Bonnie Doon. De stemming was lacherig, met grapjes over en weer over drama's bij de tandarts. Het blokje waar we moesten zijn, leek het tandheelkundig centrum van Edmonton. Aan alle kanten borden met "Dental Clinic", "Dental Restorations" en andersoortige eufemismen voor wat in mijn hoofd, deze ochtend, niets meer of minder was dan het schavot, bemeesterd door de beul hemzelve. Deze rationeel geplande extractie - op ieder moment tot 11:00 AM kon ik nog hard wegrennen - was onvergelijkbaar met het abces dat me in Berlijn overviel, of de go-with-the-flow van een bevalling. In de auto probeerde ik alvast helemaal in de pijn te gaan zitten onder het motto geen verzet maar overgave. Dat lukte niet. Lopend door de sneeuw richting de deur van het gebouw waar mijn eerste tand getrokken zou worden, probeerde ik mezelf in te prenten dat ik deze challenge met open vizier tegemoet moest treden. In de wachtkamer, om 10.45 AM, hoorde ik de receptionistes keer op keer mijn naam zeggen. Paranoia combineerde zich met mijn week geworden knieen, en ik vroeg me af of ik eigenlijk nog wel kon lopen. De stemming was beverig lacherig. Om 11:00 werd ik opgehaald door een vriendelijke assistente, die op 16 jarige leeftijd met haar volleybalteam in Amsterdam geweest was. Ze voelde aan dat ik niet zo'n zin had in dit bezoek, maar babbelde vrolijk door. Wie was het? Ik zag een oudere mevrouw maar ze leek me te fragiel om mijn waarschijnlijk muurvaste scheefgroeiende overbodige kies eruit te krijgen. Ook had ze een net wit truitje aan, en geen slagersschort. En toen kwam, goedgemutst, Dr. K binnen. Een oudere mijnheer, heel wat kiezen achter zich, vermoedde ik. Verbazing alom toen bleek dat ik nog nooit in mijn 36-jarige leven een verdoving had gehad, en dat ik al mijn vullingen had ontvangen in het bijzijn van al mijn zenuwen. Dit gaf me moed. "You must either come from the Netherlands or Germany", was de reactie van Dr. K. (onderwijl herinnerde ik me onze oude tandarts, en hoe de 10-jarige ik wanhopig mijn arm omhoog stak, terwijl hij stevig rondboorde. Ik begreep het niet want we hadden toch afgesproken dat als ik pijn had, ik mijn arm omhoog zou doen ...?) Inmiddels was de helft van mijn kaak al verdoofd. Dr. K was ook in Amsterdam geweest, en had de nacht ooit doorgebracht op een woonboot in the canals. Een gemene prik, de tweede verdoving, en al snel kreeg ik het gevoel niet meer te kunnen slikken. Complimentjes alom voor mijn heldhaftige gedrag. Ik duwde hard met mijn tong tegen mijn tanden en kaak. Voelde ik werkelijk niets meer? Hoe kunnen zij nu weten dat ik niets meer voelde? Stel dat niet alleen mijn kies muurvast zit, maar dat ik ook onverdoofbaar ben? Ik concentreerde me op het konijntje dat me vanaf het systeemplafond aankeek, met een tandenborstel in zijn hand. Op het tafeltje naast mijn stoel stond een bak vol met House & Garden. Daarnaast een rekje met CD's. Ik probeerde de titels te lezen, maar bij gebrek aan bril (die momenteel in het vliegtuig zit) lukte dat niet. Geen grote tangen. Wel het fotootje van mijn tand op een standaardje naast me. Niet meer dan een grijze waas in een rij van stralend witte ivoren wachters, maar in werkelijkheid een vieze bruine bron van rotting en verval. Wachtend op het moment supreme, overkwam me ineens een gevoel van nieuwsgierigheid. Nu ik niets meer voelde, had ik dan toch eindelijk de moed om me af te vragen hoe het zou voelen. Dr. K kwam weer binnen. Let's first wriggle a bit. Het leek me dat hij met de verkeerde tand bezig was. Geen verzet, overgave, en omdat ik toch niets voelde was het me eigenlijk om het even welke tand eruit ging. See if it breaks. Wat? Wortel, tand, kaak? En toen was ie eruit. In de auto terug, vroeg ik me af of ik ze niet beter alle vier tegelijk had kunnen trekken.