Op sterk water

Vannacht zitten we diep onder water, tot onder de -30 °C. De winter is hier taai, maar wij en de vogeltjes, en hopelijk ook de waterleidingen zijn taaier. Ik zit hier een beetje in een ongewone broeikas (19 °C) vooral vanwege de waterwegen die verdacht kraken en ploppen. Een noodplan heb ik al in mijn hoofd, hopelijk hoeft die niet uitgevoerd te worden. Vanaf morgen wordt het zachter, en als Elma en Rebecca aangevlogen komen zou het zelfs -13 °C kunnen zijn, en houden zich de verijzingen aan de turbines hopelijk terug.

Omdat het zo warm is hier in het hol gunde ik me weer eens een klimatverwarmingskatastrophensurfuurtje. Als wij het meest waarschijnlijke scenario nemen, de BAU of business as usual, want wie geloofd dan echt de de bolediek de nodige en juiste acties zal ondernemen,of zelfs als zij het wilde, dat zij het zou kunnen, dat wij het zouden kunnen, ooit ... , nee, das flauwekul en wij weten het allemaal — i.e., dus, er wordt verder gegroeid als vanouds, dan zullen maar 5% de klimaatcatastrofe overleven (dit zijn conservatieve inschattingen van wetenschappers, geen huisgemaakte donkerdromen), en dan stelt zich de vraag hoe. Ook hierop heeft een van onze inventieve hersens (we'll fix it) al weer een antwoord, of natuurlijk een hele visie. Er moeten namelijk al nu, op een moment waar er nog net wat brandstof, materiaal, infrastructuur beschikbaar is zo snel mogelijk ijssteden, polar cities gebouwd worden (zie hier op deze serverfarm). De vraag is slechts wie er in mag, en ook hoe de verzorgingsproblemen op te lossen, want op de schrale boreale bodem zullen de tomaatjes niet goed groeien. Toch ook dit obstakel schuift meneer de ingenieur van tafel: men fokt nitrogen-fixing plants with the proper symbiotic microbes and mycorrhizal fungi. Tja, dat wordt het dan voor de kinderen of hun kinderen, in een plastic doos wonen en fungussla knabbelen. Geen reizen met de eerste liefde naar Italien, Florence, Venetië. Europa wordt zeker onbewoonbaar, Sibirie, noord Canada, Groenland, kaal en nuchter, en in het begin tenminste zeer drassig, een veenwoestijn, waarop je met je eerste liefde uitkijkt met een droom van wat? Nou, wij zijn al hier, wij staan al klaar, maar we dromen toch graag van Europa, van een oude, mooie, weelderige, bemoste Europa, dat ondergaan zal, set non manet actus peccati set statim transit.

En zal nu de huidige economische crisis misschien de BAU-voorspellingen overhoop gooien, ligt daar een laatste karige hoop, een geste van een machteloze god die zijn schepsels op die manier nog een keer, een laatste keer red, door een euvel het ander uitdrijft, en krijgen wij door de krimpende en kermende economieën, de wereldwijde werkloosheid, armoede, pest en pokken die er uit voort zullen kruichen, toch tenminste geen klimaatverwarming? Dit thema bewaar ik voor en andere avond, want naar het studeren van de mooie pagina peak oil heb ik er even genoeg van.

Volgens mijn wordenboek is overigens de 'klimaatverwarming' fout gespeld, hij kent slechts 'plintverwarming, je moet ook nooit te ver van huis denken, mens!