Djeeezper Part 2: Icewalking

Vanochtend scheen er zelfs een klein zonnetje, maar later op de dag zou het inderdaad sneeuwen en hagelen, zoals voorspeld. De vraag was wat we gingen doen. Er was nauwelijks voldoende sneeuw voor cross-country ski, en downhill, daar beginnen we niet aan. Ook bekroop ons de oude berenangst, zoals altijd op de eerste 1-2 dagen buitenstads. Dan zit er een beer achter iedere boom, een hongerige beer, een boze beer, een beer met jonkies, een beer die net uit z'n winterslaap is opgestaan. Om een beetje moed te verzamelen, besloten we onder begeleiding een icewalk te maken door bodem van de Maligne Canyon. Krap twee jaar geleden hadden we deze canyon van boven bekeken in drukkend warm weer en donderend onweer, en waren 'm over wild slingerende hangbruggen overgestoken met Becky in de rugdrager. Omdat Becky dus al wat ervaring had, mocht ze mee. Eigenlijk was de tocht 6+, maar zo aan het einde van het seizoen wordt de soep niet meer zo heet gegeten (en de baas moet toch ook wat brood op de plank hebben). Geen passende cleats (een soort genopte teva sandalen die je onder je rubberlaars bindt)? Geen probleem: gewoon een paar studscrews in haar snowboots drillen. Becky keek het allemaal nieuwsgierig aan.

En zo wandelden we de wereld van de bevroren watervallen in.

 

We zagen ijs in alle vormen, texturen en tonen. Boven zagen we kleine stroompjes door het bos druppelen, op plekken waar relatief warm water aan de oppervlakte komt. Aan rand van de canyon, net voor ze vallen, bevriezen de druppeltjes tot ijspegelmuren: 

Onderweg in het busje hadden we al geleerd dat er 5 soorten hert-achtigen in Jasper zijn. Van groot naar klein: Moose, Wapiti (met klemtoon op de eerste lettergreep), Caribou, Whitetail Deer, Mule Deer. We zagen een kudde besneeuwde Wapiti en een enkel Mule Deer. In de canyon vernamen we dat stromend water gecategoriseerd is, waarbij 1 ongevaarlijk en 10 dodelijk is. Vandaag was de klasse 6, maar wat dit betekent, dat weten wij ook niet. We zagen naast ons bodemplaten die vroeger oceaanbodem waren, en hoorden dat de platen hier, anders dan in de Amerikaanse Rockies, over elkaar geschoven waren in plaats van tegen elkaar aan. Ook ontmoetten we in deze wereld van megakrachten Rebecca's toekomstige Kindergartenjuf, die bezig was met een icewalk van de concurrent. De gids wees ons op het nest van een toekomstige ravenfamilie in een ge-erodeerd gat in de canyonwand. Mama Raaf zit al een tijdje onbeweeglijk te wachten tot de eieren zich aandienen, terwijl Papa Raaf eten brengt:


Niet mis waren ook de enorme uitgespoelde ruimtes lager in de wand:


De gids stak nog even het hoofd in een diep gat in het ijs (the worldfamous Ostrich hole) en sprong op en neer om het ijs flink te laten resoneren. Rebecca was niet van zijn zijde af te slaan en werd, fungerend als side-kick, uiteindelijk geschaakt door deze enthousiaste jongeman:


En aan het einde van de dag was er dan eindelijk onverwacht dat wel, de langverwachte donair met de smaak van vroeger, als een Turkse pizza uit Lombok: