A la recherche du temps perdu

Toen we op station Utrecht aankwamen, in de bus zaten, langs Vredenburg en Oude Gracht reden, hield Rebecca hardnekkig vol dat ze niets herkende. Toen we de bus uitstapten en recht in de gezichten van twee generaties familie K. keken, begon er langzaam een en ander boven te drijven.


Fris uit de bus werden we bijna omvergefietst door de moeder van een voormalig klasgenoot van Jakob en haar bakfiets. We waren bijna vergeten dat die dingen bestonden. We passeerden het ranzige studentenhuis. Dat was, samen met bewoners bestaande uit gejoggingbroekte, vetharige, dikbuikige corpsstudenten en herdershond, nog steeds niet ontruimd. De lucht was grijs, de krokusjes stonden in bloei en het landschap bestond uit rode baksteen.

Na een stevige omhelzing, geen aarzeling, geen spoortje van enig ongemakkelijk aftasten, gingen Rebecca en grote kleine vriendin K. verder met waar ze 7 maanden geleden gestopt waren. Poppenwagens werden rondgeduwd, er werd geschilderd, gesprongen, geschroefd, gesnoept, gebadderd, gekat, en bovenal lang lang lang gegiebeld en gebabbeld voordat er eindelijk diep geslapen en hard gedroomd werd.


In de loop van het weekend werden de grijze luchten vervangen door een zonnetje in het "Vitaminepark" dat op deze zondagmiddag voldromde met ouders. S schoof aan, M schoof aan, het zonnetje werd verruild voor een cafebank, K, K en L stapten weer op, S eveneens en M zwaaide ons gedag bij de bushalte. Alsof het altijd zo was zoals het nooit is geweest.