Het jaarlijkse Heritage Festival achtervolgt ons vanaf ons eerste moment in Edmonton. Keer op keer kregen we te horen, nadat bleek dat we net uit Nederland waren aangekomen, dat we dan toch echt naar het Heritage Festival moesten gaan. Daar was namelijk een kraam met echte Nederlandse dingen, cultuurgoed, zoals klompjes in delftsblauw.
Niet dat we nu zo intens naar kroketten en oude stroopwafels verlangden, maar toch moest het er dit jaar van komen, tijdens onze 'stay-cation', de twee weken tussen onze twee vacations. Het begrip 'stay-cation' pikte ik overigens op van een gesprek achter me, terwijl ik naar de zwaardvechtende Welshmen aan het kijken was. Mijn achterburen hadden hun auto thuisgelaten (in Edmonton) en waren met de bus naar de downtown gereisd alwaar ze in een hotel verbleven. Ze hadden shops gezien die ze nog nooit hadden gezien. Geweldige ervaring, kortom, zo'n stay-cation.
Becky fietste het hele stuk van ons nieuwe huis naar het Hawrelak Park. In het park moest A. haar de heuveltjes opduwen. We kwamen vogelaar Z. uit Hongarije tegen, met wie we al een langdurige 'laten we een keer afspreken' verhouding hebben, en J's vriendje B met zijn moeder (hier werden dan wel meteen spijkers met koppen geslagen, en een afspraak gemaakt).
Wij leken de enigen te zijn die problemen ondervonden met het tegelijk horen van een Hollandsch draaiorgel, een Koreaanse ensemble, Laotiaanse pop, een Chileens dansgezelschap en Ierse fiddels. En dat alles ingeklemd tussen Canadese zwaargewichten in een temperatuur van net onder de 30 graden celsius. Onderwijl pleegden de gezamelijke mondiale eetluchten een aanslag op onze reukorganen. In de buurt van de groene hokjes rook het weer anders.
Het lukte nog net om Laaglandse poffertjes, Koreaanse aardappelflinters op een stokje, een paar Servische spiesjes (het duurde te lang om op het speenvarken te wachten), een Indiase zoete bal en aangelengd mangosap, Peruviaans koeienhart en twee Canadese ijsjes op te eten.
Het was nog maar het topje van de ijsberg die het Heritage Festival heet; er waren wel 50 paviljoens vol met waaierende rokjes, kamelen-kebabs, en zingende dijenkletsende vijftigers. Toch zijn we na een uurtje of anderhalf weer hard naar huis gefietst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten