Vandaag waren we in de Botanische Tuinen, afdeling Japan, om een zogenaamd Luminarium te bezoeken. Eerst naar het plaatsje Devon, ten zuidwesten van Emonton, zoals ze dat hier uitspreken, en daar konden we met z'n allen in een schoolbus die als free shuttle fungeerde. Temidden van de kou, de verijsde weg en de duisternis legden we ons lot in handen van de chauffeur. Dichte flessen boozzz mag je hier niet in de auto hebben, slechts in de achterbak, maar de schoolbus met 50 kindertjes heeft geeneens gordeltjes.
Maar we kwamen veilig aan, en liepen het pad door de tuinen, gemarkeerd door duizenden kaarsjes in zakjes verzwaard met zand. Een bijna volle maan scheen boven ons hoofd, en om de 200 meter stond er een tafel met warm gekruid appelsap en een vuurkorf.
Vierstemming zong Chance ons door "Christmas marshmallowland", "Silent night", "Jingle Bells" en op verzoek van Alexander "Take a chance" van Abba. Hartverwarmend om 4 dames op leeftijd verlicht door duizende kaarsjes met 4 plastic batterijkaarsjes in de hand "Take a chance on me" te horen zingen, a capella.
Dit was ook de week van de Nederlandse immigranten in soorten en maten. Net op het moment dat ik op 4 december bij de Harveys mijn tanden in een burger wilde zetten, stond een grote blonde mevrouw aan onze tafel. Of we uit Nederland kwamen? Bleek dat haar ouders uit Nederland kwamen, elkaar ontmoet op de TU Delft, en toen naar Canada gegaan. Ze heette Mechteld, maar was hier omgenaamd tot Jolanda, omdat niemand Mechteld uit kan spreken. Thuis hadden haar ouders altijd Nederlands gepraat, en ook haar Nederlands was nog erg goed en werd al pratende steeds beter. Jakob vond het erg raar om hier in Canada, bij de Harveys, ineens met een ander dan met ons Nederlands te praten. Vanavond, bij een Japanse bel naast een vuurkorf vroeg een meisje of wij uit Nederland kwamen. Ook haar ouders waren Nederlands, en waren van Griekenland naar Canada gekomen, om precies te zijn woonachtig in "onze wijk" in Emonton. Zij was 5 toen ze hier kwam, nu 12, en kon zich nog goed herinneren hoe vreselijk ze het begin vond, toen ze alleen nog maar Grieks en Nederlands kon. Thuis praten ook zij Nederlands, en in haar Nederlands kon ik ook precies het Groningse accent van haar ouders terughoren. Aangekomen bij de laatste vuurkorf, hoorde ik een paar medehandenwarmers over onze afkomst speculeren (het gebruikelijke "lijkt op Duits maar is het toch niet". De korfbewaakster wist het wel, want haar ouders, afkomstig uit Heemskerk en Hoog-Karspel, kwamen, u raadt het al, uit Nederland.
Dit was ook de week van de Nederlandse immigranten in soorten en maten. Net op het moment dat ik op 4 december bij de Harveys mijn tanden in een burger wilde zetten, stond een grote blonde mevrouw aan onze tafel. Of we uit Nederland kwamen? Bleek dat haar ouders uit Nederland kwamen, elkaar ontmoet op de TU Delft, en toen naar Canada gegaan. Ze heette Mechteld, maar was hier omgenaamd tot Jolanda, omdat niemand Mechteld uit kan spreken. Thuis hadden haar ouders altijd Nederlands gepraat, en ook haar Nederlands was nog erg goed en werd al pratende steeds beter. Jakob vond het erg raar om hier in Canada, bij de Harveys, ineens met een ander dan met ons Nederlands te praten. Vanavond, bij een Japanse bel naast een vuurkorf vroeg een meisje of wij uit Nederland kwamen. Ook haar ouders waren Nederlands, en waren van Griekenland naar Canada gekomen, om precies te zijn woonachtig in "onze wijk" in Emonton. Zij was 5 toen ze hier kwam, nu 12, en kon zich nog goed herinneren hoe vreselijk ze het begin vond, toen ze alleen nog maar Grieks en Nederlands kon. Thuis praten ook zij Nederlands, en in haar Nederlands kon ik ook precies het Groningse accent van haar ouders terughoren. Aangekomen bij de laatste vuurkorf, hoorde ik een paar medehandenwarmers over onze afkomst speculeren (het gebruikelijke "lijkt op Duits maar is het toch niet". De korfbewaakster wist het wel, want haar ouders, afkomstig uit Heemskerk en Hoog-Karspel, kwamen, u raadt het al, uit Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten