Toen we vanavond terugwandelden van een Boxing Day' theebezoekje, stuitten we twee avenues ten zuiden van ons huisje op dit ontroerende tafereeltje. "Wat mooi ...", verzuchtte Rebecca. Op straat stopte menig auto om de inzittenden een blik te gunnen op dit 21ste eeuwse tableaux vivant, deze temple of light. Vermoedend dat het geen spaarlampen zijn, kon ik toch aan weinig anders denken dan aan de tweede 'toxic serie' die we gisteravond bekeken hebben over Garbage Island , een gebied in de Pacific waar een enorme hoeveelheid onafbreekbaar plastic ronddobbert. Na afloop zaten we wat stilletjes op de bank, in de wetenschap dat ook wij hier ons steentje aan bijdragen. Met grootse daden voor ogen, afgeroomd door de nodige zelfkennis, zijn we begonnen aan een bijzonder nederig en ietwat lachwekkend lijstje bestaande uit afval- en energiebesparende acties als 'tassen bij de Save on Foods aanschaffen', 'streng lamp- en kachelbeleid' (met een long John aan, kan de kachel twee graad lager), 'minder brood roosteren', 'minder eten met veel verpakking', etcetera etcetera. Een druppel op een gloeiende plaat, zeker gezien het leven in deze grote Noordamerikaanse stad met haar noordelijke landklimaat waar 8-cilinder motoren flink ronken, in ieder huis de kachel op volle toeren draait en alles op olie gebouwd is. Het is hier op de spits gedreven. Maar niet alleen hier, want leven op de zeebodem heeft eenzelfde mate van absurditeit. Ter afsluiting van de dag een passend (beetje slap) alternatief kerstverhaal verteld in Children of Men. Terwijl de kindjes vredig lagen te slapen, hier de kogels door de kamer vlogen, werd 2x aangeklopt. Geen vluchtelingen op zoek naar onderdak, maar feestgangers op zoek naar hun feestje. Mensch, o mensch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten