Leven in de kou

Beetje gaar vanavond. Heb J. per pedes van school gehaald. Zolang ik in mijn eentje liep ging het best goed. Gekraak onder mijn bergschoenen als of ik over wit legomeel liep. Helderheid zonder diepte, het hoofd voelt klaar, duidelijk, beslist, rustig, maar is eigenlijk nevelig van de kou, de helderheid is oppervlakkig, leeg, een illusie, opgewekt door het licht dat weerkaatst van de sneeuw die als verpulverde spiegels in de lucht hangt. De buitenwereld Breughelse wintertaferelen waar trucks doorheen schuren. De straten bruin van de strooizand, breed, de sporen onduidelijk. Mensen zitten met gezichtsmaskers op te wachten op de bus. Hoofden helemaal ingewikkeld in schaals. Men loopt hard over de voetgangersovergangen, voelt zich kwetsbaar, is bang dat de knorrende besten niet op tijd kunnen stoppen, dat men niet gezien wordt. De lucht is aktief, ze werkt aan de huid, trekt, prikt, raspt. Eerst heel lekker, maar het wordt steeds een beetje onaangenamer, de huid warmt niet op, ook loop je hard. Snot bevriest binnen in je neusgaten. Je kan elk neushaar voelen, ze zijn broos.

Jakob had zijn sleetje mee naar school, een dun plastic lapje, bijzonder gladt, je rent, springt, laat je op je knieën vallen en gaat het heuveltje af. Ook andere kinderen hebben zo'n ding, ze sleën allemaal, vallen om, storten af, liggen giegelend in de sneeuw. Ik sta ernaast, voel de vingertoppen wegzakken. Kom Jakob, gaan. Wij lopen terug, maar Jakob is te langzaam, met die sneeuwbroek kan hij niet doorstappen, zo'n ding zit in de weg. Ik ben blij als ik binnenkom, van de wandeling terug herinner ik niet veel. Een zwerver op Whyte, met peuk in de blote handen, stond er al toen ik naar school liep, tuurt scherp schuin naar de overkant, al een driekwaart uur, Jakob glijdt uit bij het oversteken, een auto remt, houdt afstand, de straat spiegelglad, losse sneeuwstof ligt op ijs, geen wrijving, stappen zonder de voet naar voren te duwen, als engelen. Ik krijg die vingers niet meer warm zo, rennen zou helpen, maar dat kan niet wegen Jakob. Naar 20 min zijn we thuis. De vingers branden. Ik weet van tevoren dat ze lang nog niet blauw zijn, maar lekker rood, toch zit er een naar gevoel aan. Het is verbazingwekkend hoe veel ervan afhangt hoe je je zelfs opstellt: zolang je kan zeggen: 'nix aan de hand' hou je gevoelloze vingers best lang vol, maar op een gegeven moment is de weerstand gebroken, en plotseling voel je je er misselijk van. Snel thermometer kijken, Maar - 18 C°, de kou is een beetje agressief vandaag, de weerstand snel gebroken.

Vanochtend was het al wild op straat, sneeuw, dikke nevel, opwaaiende roetige uitlaatgassen, nauwelijks zicht in de auto, de ruitenwissers nog vastgevroren. Soms stappen mensen midden op de 4 rijstroken brede weg uit de auto met een bezem, om sneeuw weg te vegen. In de Jeep is het gezellig. De kinderen zitten als verpopt in hun skipakken in de nu voor hun te kleine autostoeltjes gepropt. Van de elementen hebben wij weinig last, voelen ons veilig. Het is lekker warm. CJSR speelt kerstrock. Dan komt de bicycle commuting expert aan het woord. Tot nu toe heeft ze 4 fietsers gezien op deze ochtend. De moderator maakt een grap. Als hij 's winters fietst kraakt zijn speedo altijd zo. De expert snapt het niet, denkt dat het wat is met de schakeling. Nee, hij bedoelde zijn zwembroek, zijn winterfietstenue. Iemand belt en vertelt dat hij er genoeg heeft van het gemieter, dat hij zo straks in shorts en shirt naar de campus gaat, met een coole zonnebril op. In de nieuws horen wij dat de Grieken door hun traangas heen zijn en de nieuwe Atheense centraalkerstboom die belagerd wordt door anarchisten nu niet meer kunnen verdedigen. Ze vragen hun europaïsche collegas om hulp bij de bevoorrading.

Dat is ergens anders, ik tjoekkel rustig door de siberian city terug naar huis, koffie maken, beetje werken aan mijn projectje.