Kouduivels

Vandaag op weg naar school begon Rebecca in de Jeep te huilen. Ik dacht natuurlijk van de kou, wij waren immers om 8 uur bij -25 C° (-35 C° windchill) op pad gegaan. Danks blokheater was de Jeep trouw weer aangegaan. Ik moest wel eerst even 10 min krabben, terwijl de kinderen in de auto zaten, dat hun en zichzelf met ronkende motor probeerde op te warmen. Het voelde allemaal eigenlijk best OK, de wonderbaarlijke donsjas was voldoende warm, maar toch bleken naar even krabben de vingeren helemaal stijf te worden. Zonder veel gedoe eigenlijk, geen pijn of brand, gewoon weg, naar 1 minuut, ondanks toch behoorlijk dikke handschoenen. Wij bromden dus loos, de verwarming op volle kracht, een stinkend, rokend, grommend gedrocht. En toen begon Rebecca te huilen, met volle overgave. Zij, die nog bij -18 C° zonder handschoenen rondloopt. Maar goed vandaag was het -25, andere koek. Snel Jakob afgeleverd (beetje te laat natuurlijk, met al dat gedoe), Becky bleef 1 minuut alleen huilen in de doorbrommende Jeep. En snel terug. Ochtends op de weg roken al die koude motoren zulke dikke wolken bij elkaar dat je bij een stoplicht plotseling helemaal verblind wordt, en pas als je in het niets doorrijdt wuiven de sluiers weer weg, en je ziet weer de bruine halfvereiste, halfbesneeuwde weg. Toen we weer thuis waren bleek dat Rebecca het helemaal niet koud had, haar handschoenen had ze al lang uitgetrokken, het was allemaal een probleem met een rits, die 5 millimeter open moest en niet wilde ... oh, oh Rebecca! In haar eigenwijsheid zit ze vooral zichzelf ontzettend dwars deze dagen.



Wij kunnen de kou niet met de camera vastleggen, die is namelijk met de kern van de familie naar Nederland meegegaan, moeten we haar dus maar optekenen. Volgens Rebecca zien de kouduivels er zo uit als boven te zien. Ik hou het wat minder allegorisch en zeker ook wat minder mooi. Toch zet ik het hier maar op, voor the record.


Wij doen niet veel goeds voor de wereld op dit moment, behalve het voeden van de musjes, die het steeds nog volhouden, en het dus beter doen als Air Canada, waarmee Elma, wegens de kou 7 uur vertraging had, of de afdichtingen van onze gasmeter, die bij de kou niet meer dicht zijn, zo dat er nu een gassig geurtje om het huis waait. Niets aan te doen maar ook niet erg, zij de man van EPCOR - in een ademwolk zo groot als een gymnastiekbal stond hij voor de duur, opgedoken uit het niets, volledig uitgelicht door onze anti-inbreker stralers - en bel maar weer als het bij -15 C° niet beter wordt. De musjes, in geval (Rebecca,Jakob), houden het vol, maar wij weten natuurlijk niet precies of ze op de volgende dag allemaal terugkomen. Ze zitten hier 's ochtends soms met z'n dertig op de veranda voer te pikken. Vandaag heb ik tot nu toe maar 5 gezien. De anderen komen vast nog wel. Ik moet altijd aan ze denken als ik onder de dekens lig, 's nachts, in de volledige rust van deze koude nachten, waar je slechts het huis hoort kraken, kermen en krachen in zijn gevecht met de kouduivels. Ah, nu zijn het er al twaalven, en het worden om de minuut meer. Vreet maar, jonges!