dinsdag 16 december 2008

Armageddon-sandwich


Gisteren avond mochten de kids even buiten spelen, ze zaten nu al 2 dagen lang opgesloten koude halver. Gingen wij eens de nieuwe sleën uitproberen. Bij -20 C° windchill hielden wij het 30 min uit buiten, en waren toen helemaal gezuiverd en klaar voor het gezellig muffe binnenbestaan tussen dennenkransen, keukengeuren en koffiewazem.

Vanochtend lang met Duistland geskyped, en een aantal recepten aangevraagd: Russische, omdat ik me hier soms Russischer voel dan in Duitsland - niet Russisch, want daarvoor moet je in Rusland zijn, dat is een ander niveau van bestaan daar, vanuit hier niet te benaderen in voorstelling en gevoel. Spengler wist het al, de grote spirituele vernieuwing van Europa zou uit de Russische steppen komen, en zie, ook hierin zat hij natuurlijk goed fout de oude mesterparapsychognosticus en conglomeratist. In Canada is het oerzaaiveilig, in Rusland heerst een veiligheidsvacuüm, waardoor iedereens angsten onder een enorme onderdruk komen te staan, en de hoofden continu ontploffen als te hoog gerezen helium ballonnen. En zonder zo 'n heliumhoofd kan je je nooit Russisch voelen.

Men zit natuurlijk nooit veilig, dat is waar. Ik lees met Jakob nu avonds een boek over geologie, een cadeau van de Zuthpense academie, en daar lezen wij dan dat de aardkorst maar een heel dun schilletje is dat op een 1000den kilometer diepe maëlstroom van kokend magma ronddraait. Als brokjes van het schilletje botsen, als bijvoorbeeld het eiland India tegen Eurasie inramt (gebuert eō et nunc, maar met nagelgroeisnelheid), dan kronkelt de wondkorst tot Himalayas ineen. Dus beneden kolkende magma, daarop een beetje papier, een klein, ondertussen verroet en afgetakeld atomsfeertje, en dan de ruimte met 0 K°, de volmaakte woestijn. En tussen die twee zware walsen van vuur een vorst zit de mens nu op zijn aangezwemd poldertje, en voelt zich zeker. Geologie is echt niet voor watjes!

In geval (toch handig dit), recepten voor piraschki, boef stroganoff en kulitsch staan binnen kort paraat als notenkrakerregimenten en de resultaten zullen meedogenloos opgepeuzeld worden door onze rupseltjes. Ook de heerlijke Heidesand staat op de lijst, mijn favoriet koekje.

Middags bleek de gasgeur ook bij -12 C° niet verdwenen. De man van EPCOR werd er dus snel weer bijgehaald, en anders dan de man voor de open haard, die een omgekeerd spook lijkt te zijn (een spook komt, maar het is onzichtbaar), kwam deze man snel (man, man, wat zouden we doen zonder die 'mannen', met hun trucks, geïsloeerde koffiebekers, zwaar gereedschap en behulpzaamheid) en ging dan toch maar van alles vervangen, en nu is de geur weg, en wij zijn allemaal weer veilig, en de dag daalt in, de geesten worden moe, lopen lekker op de oud begane paden nog een paar rondjes, denken even zalig wat bekende gedachten, dat zoemt zo zachtjes en behaaglijk, even een paar oude meningen, misschien zelf de een of andere verkreukelde en graag geziene geloof te voorschijn halen, beetje voor je uit staren, als een zachte halloweenpoempoen, vergeten het Armageddon-sandwich, het economische Ragnarök, mild en dom en zacht word de mens van de vermoeidheid, en sijpelt weg, en is vermoedelijk nooit een beter mens dan op dat moment.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten